Κοιτούσα τους ανθρώπους μέσα από τα γυαλιά στο πρόσωπο. Προσπαθούσα να καταλάβω συναισθήματα ίσως, ίσως απλώς να προσπαθούσα να εκφράσω τα δικά μου, δεν ξερώ….
Πάνε 2 βδομάδες τώρα, που κάθε απόγευμα και μέχρι το επόμενο ξημέρωμα την ζω με τους ρυθμούς της, τις απεργίες της, τον κόσμο της, και απ εκεί που καθόμουνα και απλά παρατηρούσα, τώρα νιώθω ότι έχω αρχίσει και αφομοιώνομαι… Ήδη την τελευταία βδομάδα άρχισε να μην μου φτάνει ο χρόνος για αυτά που θέλω να κάνω..
Δεν ξερώ εάν θέλω να κάτσω και να πάρω τον έλεγχο, η να κάνω υπομονή “κάνοντας χαμηλές πτήσεις” και να περιμένω να έρθει η ώρα να επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη.
Μου θυμίζει λίγο την Αγγλία.. τον πολύ κόσμο και την πολλή μοναξιά.. όλα γυρίσουν σ ένα δικό του ρυθμό που δεν με σύκινη. Μ έχει μελαγχολήσει λίγο είναι η αλήθεια, αλλά ακόμα νιώθω ανάμικτα συναισθήματα… Περίεργη αυτή η πόλη…
