2008 στο τέλος του.. .

Πέρασε ο καιρός με ταξίδια και μιζέρια στην πρωτεύουσα. Η πατρίδα ήθελε το τελευταίο τετράμηνο του 2008 να είναι επεισοδιακό. Έτσι και έγινε. Από μια άλλη οπτική γωνιά ένας άνθρωπος που τα έβλεπε από μια άλλη οπτική καμπύλη και με γνωρίζει από μια άλλη οπτική γωνιά μου είπε ότι «η ψυχή την εξαιρετική ικανότητα να ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην μνήμη και στην ανάμνηση, στο χθες και στο σήμερα και σε μια υποψία από το αύριο. Όλα αυτά βολτάρουν στα σοκάκια της πιασμένα χέρι-χέρι αφήνοντας μια γεύση τρυφερότητας, σα να μπαίνει ένα χάδι στην θέση του».


Μου ήταν δύσκολο να το αντιληφθώ εκείνη την περίοδο, ζούσα σε ένα άλλο κόσμο πολύ ξένο από αυτό που είχα μάθει. Τώρα που η ζαριά έκατσε αλλιώς, με παίρνει να γείρω την καρεκλά λίγο πιο πίσω, να βάλω τέρμα την μουσική που ταξιδεύει τα μυαλά μου και να πάρω μια βαθιά αναπνοή, χαλαρώνοντας καθώς εκπνέω..




Τελικά το έχει αυτό το χαρακτηριστικό η ψυχή, και το βλέπω τώρα, που με παίρνει να κοιτάξω λίγο παραπάνω το Στέλιο στο καθρέφτη και να ακούσω τι θέλει. Έχω ήδη αρχίσει να παίρνω μονοπάτια που δεν έπαιρνα, να γυρίζω σε διαδρομές που δεν γύριζα. Και το διασκεδάζω αυτό είναι το ωραίο. Το διασκεδάζω και το σκηνικό με το χθες καθώς ονειρεύομαι το αύριο....

Τώρα τι κάνουμε???

Είναι από εκείνες τις φορές που θα έπρεπε να τιθασεύω τα όνειρα μου, να τα βάλω να κάτσουν στο ίδιο θρανίο με την λογική. Να κάθονται δίπλα δίπλα σαν παιδικοί φίλοι. Μήπως όμως τ αστέρια μου δείχνουν άλλα σημάδια?? Μήπως πρέπει να αρπάξω την απόχη μου και κρατηθώ από τον επόμενο αστεροειδή που θα περάσει από κοντά μου και να ταξιδέψω όπου με παει αυτός.. μήπως ήρθε η ώρα να παραλογιστω και εγώ λίγο και να παλέψω με ότι όπλα έχω για να πραγματώσω τα όνειρα μου. Νομίζω ότι θα πετάξω κάθε σταγόνα λογικής και ωριμότητας από πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι θα έπρεπε να είναι από την αρχή Και εάν ο αέρας είναι ευνοϊκός θα περάσω απέναντι... Εάν όχι θα χρειαστεί να βρέξω τα φτερά μου... ούτε η πρώτη θα είναι ούτε η τελευταία.... άπλα τώρα θα το γουστάρω..

Ένα αεράκι.....

Ένα αεράκι, νιώθω σαν να πέρνα από μπροστά μου. Θα μπορούσε να είναι εκείνο το αεράκι της θάλασσας λίγο πριν σηκώσουμε τις αετούς για να απογειωθούμε. Θα μπορούσε να είναι και το αεράκι που έχει στο μπαλκόνι μου, όταν χαράματα θα βγω για να πιω τον καφέ μου. Θα μπορούσε να είναι και το αεράκι που έρχεται από την Αφρική να συνάντηση την νότια πλευρά της Κρήτης (το έζησα και αυτό).
Ο θόρυβος από το συρμό θα με αναγκάσει να ανοίξω τα μάτια μου και να δεχτώ ότι αυτό το αεράκι τελικά είναι τεχνητό. Είναι ο αέρας που δημιουργείται μέσα στις σήραγγες του μετρό καθώς τα σιδερένια σκουλήκια κινούνται με ταχύτητα.
Μήπως να κλείσω τα μάτια μου και να κάνω υπομονή?… Ίσως την επόμενη φορά που θα τα ανοίξω να είναι αυτό το αεράκι που ήθελα εγώ…

Εγώ και η Αθήνα…

Στην αρχή με φόβισε.. Περπατούσα στους δρόμους της και φορούσα συνεχεία γυαλιά και ακουστικά.




Κοιτούσα τους ανθρώπους μέσα από τα γυαλιά στο πρόσωπο. Προσπαθούσα να καταλάβω συναισθήματα ίσως, ίσως απλώς να προσπαθούσα να εκφράσω τα δικά μου, δεν ξερώ….




Πάνε 2 βδομάδες τώρα, που κάθε απόγευμα και μέχρι το επόμενο ξημέρωμα την ζω με τους ρυθμούς της, τις απεργίες της, τον κόσμο της, και απ εκεί που καθόμουνα και απλά παρατηρούσα, τώρα νιώθω ότι έχω αρχίσει και αφομοιώνομαι… Ήδη την τελευταία βδομάδα άρχισε να μην μου φτάνει ο χρόνος για αυτά που θέλω να κάνω..
Δεν ξερώ εάν θέλω να κάτσω και να πάρω τον έλεγχο, η να κάνω υπομονή “κάνοντας χαμηλές πτήσεις” και να περιμένω να έρθει η ώρα να επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη.
Μου θυμίζει λίγο την Αγγλία.. τον πολύ κόσμο και την πολλή μοναξιά.. όλα γυρίσουν σ ένα δικό του ρυθμό που δεν με σύκινη. Μ έχει μελαγχολήσει λίγο είναι η αλήθεια, αλλά ακόμα νιώθω ανάμικτα συναισθήματα… Περίεργη αυτή η πόλη…

Τι γίνεται εδώ ???

Νιώθω ότι έχει σταματήσει ο χρόνος και εγώ είμαι απ έξω από όλο αυτό το καλοστημένο παιχνίδι και τον κοιτάζω. Και ενώ έχει σταματήσει, ταυτόχρονα τρέχει… αλλά τρέχει ανάποδα… σαν μια κλεψύδρα που η άμμος δεν πέφτει προς τα κάτω, αλλά ξεκάνει από κάτω και κατευθύνεται προς τα πάνω…

Κάποιος σαν να παίζει με την βαρύτητα, κάποιος σαν να ορίζει αλλιώς τον χρόνο….
Την πιάνω, την κουνώ γερά, και μόλις την αφήνω κάτω, ξανά οι κόκκοι της άμμου ξεκινάμε το δικό του παιχνίδι…
Και όσο πιο δυνατά την κουνώ, τόσο πιο γρήγορα οι κόκκοι κινούνται ανάποδα. Νιώθω ανήμπορος να επέμβω σε αυτό το παιχνίδι. Ίσως το μπορώ που μπορώ να κάνω είναι να το κοιτώ. Σκάφτομαι να την σπάσω, και να αρπάξω την άμμο μέσα στην χούφτα μου, να την αφήσω με περάσει αρμόνικα μέσα από τα δάκτυλα μου, καθώς θα πέφτει προς τα κάτω για να χαθεί τελείως…..

Το χωριό των αγγέλων….

Αγγελοχώρι, ένα μέρος που αποτελεί απογευματινό προορισμό μας, την τελευταία περίοδο…
Αέρας, θάλασσα, διπλά μας. Ο σταθμός μόνιμα στημένος εκεί να μας ενημερώνει για τα παιχνίδια του αέρα…και εμείς μπροστά σ ένα κομπιούτερ, να διαβάζουμε προγνώσεις και να υπολογίζουμε τον αέρα που θα έχει… να στεφόμαστε τι πανί θα σηκώσει ο καθένας, και εάν θα είναι νότιας, να πάμε στα χωράφια η βοριάς να τρέχουμε στην καντίνα…


Κάπως έτσι ήταν και αυτό το Σάββατο…. Δουλείες, υποχρεώσεις με κράτησαν Θεσσαλονίκη αυτό το σαββατοκύριακο…
Έτσι από νωρίς του Σαββάτου βρέθηκα στην παραλία… κόσμος εκεί, πετούσαν μια χαρά ο καιρός μας είχε κάνει το χατίρι...




Το απογευματάκι σαν να έκοψε λίγο, και οι περισσότεροι φυγών, εμείς εκεί, και πάνω στο να μαζέψουμε να μην μαζέψουμε, το βραδινό αεράκι έκανε το θαύμα του, τόσο όσο χρειαζόταν για ένα καληνύχτα… ένα μισάωρα, μια ώρα το πολύ. Οι εναπομείναντες αετοί στον αέρα και πάμε ξανά για το γνωστό παιχνίδι. Βουτιά στα χαμηλά, πάρε όρτσα, προσπάθησε να χαράξεις πορεία, και ξανά πίσω….




Ο ήλιος έδυσε… και το αυγουστιάτικο φεγγάρι πηρέ την θέση του, φωτίζοντας την άδεια πλέον παραλία…




Ίσως για αυτό να το είχαν πει το΄ "χωριό των αγγέλων"….

Κουράστηκα….

Πέρασες και μου έριξε μια μάτια. Και εγώ σου την αντάλλαξα, και άφησα τα χείλια μου να γελάσουν λίγο… και συνέχισες να με κοιτάς. Και εγώ άρχισα να ονειρεύομαι. Και είχα πει ότι δεν θα ονειρευτώ ξανά τόσο εύκολα… Είχα ορίσει τους στόχους μου. Είχα ορίσει την πορεία μου. Μετά μου έριξες και ακόμα μια μάτια… και εγώ ξανά ονειρεύτηκα…

Αλλά μήπως είμαι πάλι σε λάθος δρόμο? Είναι αυτό που ψάχνω? Είναι αυτό που κυνηγώ πραγματικά? Η μήπως είμαι ξανά με το σμήνος? Τι τροφή χρειάζομαι?
Ξέρω τι τροφή χρειάζομαι για να ζήσω, και δεν είναι αυτή που κυνηγώ τώρα.. Αλλάζω πορεία, βάζω ακουστικά, και κλείνω τα μάτια μου… Και δεν είναι απομόνωση. Είναι επιλογή, είναι τρόπος ζωής. Δεν συμβιβάζομαι με κάτι κατώτερο από αυτό που πραγματικά ξέρω ότι χρειάζομαι. Όσο γλυκιά και ας είναι τώρα η ζεύσει στο στόμα μου. Η πραγματική τροφή όταν θα έρθει θα το καταλάβω. Θα είναι εκείνη που θα με κάνει να αλλάξω το συμπάν.

Μέχρι τότε τον ξέρω το δρόμο μου…

Μεθώνη – παρέα με τους γλάρους…

Το σαββατοκύριακο με βρήκε Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά….. Ο καιρός το Σάββατο δεν μας έκανε το κέφι, λίγος αέρας, όσο να σε τυραννήσει εάν θα σηκωθεί ο αετός η όχι….
Ένας άνθρωπος, γιο του άνεμου τον λέω εγώ, πέταξε Σάββατο βραδύ μια ιδέα για ένα νησάκι στην Μεθώνη… Θα έχει αέρα είπε εκεί, και θα είναι και τρελή περιπέτεια… ήθελε πολύ για να πάω…
Κατά τις 1 ήμασταν μέσα στον υγροβιότοπο.. πολύ σκουπίδι στο δρόμο, ντροπή…
Φτάνοντας τα αμάξια άδειασαν κα οι εξοπλισμοί για 6 άτομα φορτώθηκαν σε ένα βαρκάκι…

Τρόμαξα όταν το είδα, αλλά αφού βάζαν οι άλλοι τρελοί τους αετούς τους εκεί πάνω, το έβαλα και εγώ…
Το πρόγραμμα είχε περπατάμε μετά, πολύ περπάτημα, και περπάτημα μέσα σε λασπουριά…

Ένα μίγμα θαλασσινού νερού, χώματος και πολύ χαμηλής βλάστησης… κάπως έτσι ξεκινούσε η περιπέτεια αλλά άργησα να το καταλάβω…

Το περπάτημα τελείωσε στο σπιτάκι… Εκεί τέλειωνε και η στεριά. Και τα κανάλια ενώνονταν με την θαλασσά…

Εάν ξεχάσεις γιατί βρίσκεσαι εκεί, εάν ξεχάσεις και την ηλικία σου, και ότι γνωρίζεις για την κοινωνία που ζεις, θα μπορούσες να γίνεις ένα με την φύση, να αρχίσεις να παρατηρείς, την ζωή των πουλιών και των ψαριών.
Το βαρκάκι είχε γυρίσει άδειο για να πάρει επάνω 3 άτομα και τον οδηγό για να μας πάει στο νησάκι…
Σιγά σιγά διασχίζαμε τα ρηχά νερά, η προπέλα που και που έβρισκε κάτω… Δεν έβλεπα την ώρα να πάμε στο νησάκι να κάνω ένα καφεδάκι όσο ακόμα είχαμε κρύο νερό και να καπνίσω ένα τσιγάρο… ήθελα λίγο χρόνο να συμφιλιωθώ με τον περιβάλλοντα χώρο που βρισκόμουν… ποσά λίγα ξέρουμε εμείς τα παΐδια της πόλης… μερικές φόρες νιώθω πολύ φτωχός, νιώθω ότι μ έχει απορρόφησε το σύστημα και έχω μάθει τα κόλπα του για να επιζώ μ ένα δικό μου τρόπο, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά κομμάτια που δεν γνωρίζω για τη ζωή…
Φτάνοντας στο νησάκι, κατάλαβα ότι δεν ήταν και τόσο νησάκι τελικά… γύρω στο μισό στρώμα, άμμου, πιο ψιλά από την θάλασσα, που τα γλαροπούλια το χρησιμοποιούν για να εκκολάψουν τα αυγά τους…
Το νησάκι ήταν γεμάτο με σπασμένα αβγουλάκια, και κόκαλα από πεθαμένους γλάρους… Βρισκόμασταν στο φυσικό περιβάλλον τους… εκεί έβλεπαν για πρώτη και για τελευταία φορά το φως του ήλιου…. Και όσα αβγουλάκια δεν μεταμορφώνονταν σε γλαράκια, αποτελούσαν την πρώτη τροφή για τα νεογέννητα…
Όλες αυτές οι σκέψεις κράτησαν λίγα λεπτά, μετά ο ήχος από τις τρόμπες που φούσκωναν τους αετούς, μου θύμισε ότι αρχικά πήγα στο νησάκι για να κάνω κιτε…

Γρήγορα, γρήγορα, άνοιξα τον εξοπλισμό μου και στα επόμενα λεπτά βρισκόμουν δεμένος με τον αετό και τα πόδια μου πατούσαν θάλασσα…
Για καμία ώρα πάλευα να βρω που ήταν το ‘παράθυρο του αέρα’ και πως θα έπρεπε να στριβώ τον αετό μου, που να βάλω τα πόδια μου… τρελή κατάσταση, να κοπανιέμαι, πάνω στο νερό και στην άμμο χωρίς προηγούμενο….
Ένα παλικάρι που το κατείχε το θέμα, ήρθε διπλά μου και μου είπε 2-3 λόγια, που πατάς, πως στριβείς τον αετό που βγάζει δύναμη….βασικές αρχές… ένιωσα σα τον ιάνθων του βιβλίου, που ξεκινούσε τις πρώτες του πραγματικές πτήσεις… και ναι ανέβαινα στην σανιδά κανονικά… ήμουν ο Neo του Matrix που μόλις είχα αρχίσει να διαβάζω τον κώδικα… έπαιζα με τον αέρα και τα κύματα… και μόλις έκανα κάτι λάθος βρισκόμουν στο αέρα και η προσγείωση κατέληγε με πόνο είτε ήταν πάνω στα κύματα είτε στο νησάκι… το αστείο ήταν ότι κάθε φορά που έπεφτα και ένιωθα πόνο, μάθαινα και τι δεν έπρεπε να κάνω, τι λάθος έκανα, όποτε ξανά ανέβαινα στην σανιδά με περισσότερο κουράγιο από ότι πριν… και ξανά…
Μετά το 2ορω, ανέβαινα πάνω στα κύματα και προσπαθούσα να πάω κόντρα, όρτσα το λένε επιστημονικά, εγώ ήθελα να πάω κόντρα… και έγινε μια δυο φόρες, δεν ξέρω πως αλλά έγινε… και είμαι σίγουρος ότι θα ξαναγίνει και θα ξέρω πως….
Η ώρα πέρασε απίστευτα γρήγορα, και εγώ ήμουν σαν να με είχε δείρει ολόκληρη συμμορία από φανατικούς παοκτσήδες…
Οι άλλοι συν’άδελφοι’ έκαναν τα τρέλα τους με άλματα και τρέλες ταχύτητες πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, εγώ ούτε να φανταστώ κάτι τέτοιο, αλλά δεν είχε και σημασία, εκπλήρωσα και με το παραπάνω αυτό που ήθελα να μάθω για την ώρα…

Παιδιά αρχίζει και νυχτώνει πρέπει να γυρίσουμε πίσω… γρήγορα γρήγορα οι αετοί ξεφούσκωμα και μέσα στις τσάντες… Το βαρκάκι έφυγε μια φορά φορτωμένο, και περιμέναμε να γυρίσει άδειο… εκείνα τα 20 λεπτά ήταν ατέλειωτα… Είχε βγάλει και μια δροσιά, και περνούσαν οι εικόνες της ημέρας μπροστά από τα μάτια μου, ξανά και ξανά…Ένα τσιγάρο έκαιγε και ο καπνός δεν φαινόταν, τον έπαιρνε ο αέρας, έτσι όπως έπαιρνε πριν λίγο τους αετούς μας….

Το βαρκάκι ήρθε και είχε αρχίσει να νυχτώνει για τα καλά… από απέναντι μας περίμεναν 2 αμάξια με τα φωτά τους ανάμενα για να βλέπουμε που πάμε…
Τα πράγματα βγήκαν γρήγορα από το βαρκάκι και αλλάζαμε μέσα στα αμάξια για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής….
80 χιλιόμετρα στο κοντέρ, κολλημένα… Όλα κινούνταν τόσο αργά, μονό οι σκέψεις και τα συναισθήματα δούλευαν στα κόκκινα…
Έτσι για πλακά 7 άτομα που μεταξύ μας δεν γνωριζόμασταν όλοι, καταλήξαμε και πετάμε μαζί τους αετούς, να φορτώνουμε και να ξεφορτώνουμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον όσο μπορούσαμε…
Μπράβο Γιώργο και γάμο τις ιδέες ήταν το νησάκι…είμαι σίγουρος ότι θα κάνω πολύ καλύτερο κιτε στο μέλλον, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα νιώσω το ίδιο δυνατά συναισθήματα…

ΠΑΙΔΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ.....ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΨΕΜΑ.....!!!

Μια φίλη έγραψε, και εγώ το πήρα και το έκανα σκέψεις..
Και ναι στην αρχή το κορόιδεψα και είπα από μέσα μου, αργά το κατάλαβες… μετά το σκέφτηκα λίγο παραπάνω… και όντως, υπάρχει θέμα…
Και μέσα από αυτό το θέμα προκύπτει αυτή η αποξένωση. Κουράζεσαι από το ψέμα, το δήθεν, το φτιαχτό, και καταλήγεις με τις δικιές σου αξίες, (σωστές η λάθος δεν το κρίνουμε) μονός. Και το αστείο είναι ότι αυτή η άτιμη η αποξένωση, συχνάζει συνήθως, εκεί που δεν την περιμένει κανείς. Βλέπεις αγαπημένα ζευγάρια, βλέπεις φιλίες δυνατές μέσα στο χρόνο.. κι όμως, οι ζώνες μας έχουν καταλήξει τόσο διαφορετικές….
Σήμερα θα πάρω το μηχανάκι και θα κάνω μια βόλτα κατώ στο κέντρο. Θέλω να το σκεφτώ λίγο παραπάνω…

740 χιλιόμετρα πάνω σε 2 τροχούς…

Παρασκευή- Σάββατο – Κυριακή

Δουλειά και περιπέτεια, εξόρμηση, γκαζιά, στροφές, φύση, παρέα…

Παρασκευή μεσημέρι με γεμάτο το ντεπόζιτο και σχετικά αρκετές αποσκευές ξεκινάω για Γιάννενα. Ο σκοπός είναι κυρίως το ταξίδι. Έτοιμος να πουλήσω την αγάπη μου για διαφόρους λογούς. Ναυτικό έχει το αυγουστιάτικο πρόγραμμα . Πηγαίνοντας πολλά χιλιόμετρα, σκυμμένος κάτω από φερινγκ και ο αέρα να δέρνει τα πλευρά μου… στα Γρεβένα ανεφοδιασμός, νερό, τσιγάρο, και πάμε να παίξουμε με τις στροφές… καμιά 20 χιλιόμετρα έξω από τα Γιάννενα και ενώ το στοφυλίκι συνεχίζεται, δεν αντέχω άλλο, οι προσαγωγοί μου καινέ, οι τρικέφαλοι μου επίσης, το υπόλοιπο σώμα μου είναι σαν δαρμένο… θα είχε καμιά ώρα που θα πήγαινα με 2α-3η στο σαζμαν και να γέρνω σαν χαζός σε κάθε στροφή… ανοίγω το τζαμάκι του κράνους, χαλαρώνω τα πισινά μου πιο άνετα στη σέλλα, και απολαμβάνω το τελείωμα της διαδρομής, πιο τουριστικά….πιο νωχελικά, σαν νοσταλγός ενός χαμένου ονείρου…
Το Σάββατο προέκυψε παρέα. Καλή παρέα… με τον Κώστα όλο λέγαμε, να έρθω Γιάννενα με το μηχανάκι να πάμε βόλτα, μου είχε δώσει και το μηχανάκι ένα Σάββατο με απίστευτη εμπιστοσύνη…(ωραίο το Z της Kawasaki, πολύ αέρας ρε αδελφέ όμως, τα έχουμε ξαναπεί αυτά..)έτσι λοιπόν 7 το απόγευμα μαζευόμαστε 3 διαφορετικά μηχανάκια, 3 διαφορετικές προσεγγίσεις στους 2 τροχούς. Ο κλασσικός που προσοχή όμως, γιατί περνάει για τα καλά η μπογιά του ακόμα, το απόλυτο γυμνό στα 750cc, και ίσως το πιο εμπορικό μηχανάκι στα 600cc. 3 διαφορετικά μηχανάκια με διαφορετικές αντιλήψεις στο τιμόνι τους. 3 άνθρωποι που δεν γνωρίζονται και πολύ, αλλά για λίγο θα γίνουν συνταξιδιώτες, θα αναζητήσουν τις σωστές γωνιές σε μια στροφή, θα θαυμάσουν μαζί την διαδρομή, θα φροντίσουν ο ένας για την ασφάλεια του άλλου…




Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν αναγνωριστικά, ποιος θα είναι μπροστά, σε τι ρυθμούς θα κινούμαστε. Δεν αργήσαμε να βρούμε το σχηματισμό που μας βόλευε. Είναι απίστευτο. Ο καθένας μέσα από το κράνος του, τόσο απομονωμένος, μα τόσο κοντά με τους άλλους. Τι απόσταση θα κρατήσεις για να μην αγχώνεις τους υπολοίπους, ποτέ θα ανοίξεις γκάζι, ποτέ θα ζουλήξεις τα φρένα και τι γραμμές τραβάει ο καθένας, ήταν λες και τα είχαμε σχεδιάσει…. Βρήκαν όλα σα γλυκιά μελωδία… τα μηχανάκια ήταν τόσο διαφορετικά στημένα το καθένα, αλλά πηγαίναμε στο δρόμο σαν σχηματισμός από πουλιά που ταξιδεύουν το ένα διπλά στο άλλο σαν να είναι δεμένα μεταξύ του με ένα αόρατο νήμα.




Και έτσι συνεχίστηκε. ο Κώστας ήξερε καλά που μας πήγαινε, στροφή, ανηφόρα κατηφόρα, φύση.




Πολλή φύση, ότι χρειάζεται ένας αναβατής για να χαρεί τον δίτροχο δαίμονα του. Δεν κάναμε κόντρα, βολτάραμε. Και βολτάραμε ωραία στο ιδανικό περιβάλλον. Και πάνω εκεί που είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε, ορθέ η ώρα του καφέ. Σ ένα απίστευτο νερόμυλο, σ ένα μέρος που εάν δεν το δεις, δεν θα πιστέψεις ότι υπάρχει… μπράβο ρε Κωστή…




Δεν ήταν το νερό μόνο του, δεν ήταν η βλάστηση, και οι ήχοι… ήταν όλα μαζί σαν να βρέθηκες για λίγο σε ένα από τα παραμυθία που σε έλεγε η γιαγιά σου όταν ήσουν μικρός…




Ο καφές κύλησε γρήγορα. Το ίδιο γρήγορα ξεκινήσαμε για την επιστροφή, πιο ήρεμοι τώρα, πηγαίναμε πιο χάρβαλα, παίζαμε πια, ο ένας πήγαινε πιο κοντά στο άλλο, αλλάζαμε πορείες,…
στα Γιάννενα όλα κινιόντουσαν πιο αργά πια. Μετά από ένα τέτοιο “ταξίδι”, δεν θες να κανείς κάτι άλλο, απλά να βάλεις μουσική, ένα ποτάκι και να χαλαρώσεις, καθώς θα σκέφτεσαι τις εικόνες που πέρασαν μπροστά από τα ματιά σου. Άλλες με πολλά χιλιόμετρα και άλλες με λίγα….


Η Κυριακή ξύπνησε αργά… μαζεύω τα πράγματα και τις αναμνήσεις και γυρίζω πίσω στην Θεσσαλονίκη, άλλη μια βδομάδα ετοιμάζεται να μπει, με τους ρυθμούς που αυτή θέλει… όχι ακόμα όμως, προλαβαίνω να χαρώ άλλα 300 χιλιόμετρα έτσι όπως θέλω εγώ…. Το μηχανάκι φορτωμένο αρκετά πια, ξεκινάω για επιστροφή.




Δεν μ έκανε να τρέξω, πήγαινα αργά. Σταμάτησα και στο Μέτσοβο για ελληνικό καφέ… και έκανα και άλλη στάση μετά… είχα φορτίσει. Είχα αιρετές εικόνες στο μυαλό μου….




Δεν ξερώ εάν θα υπάρξει κάτι αντίστοιχο στα κοντά… χαίρομαι που το έζησα όμως…

Ωριμότητα θλιμμένη, ξέρεις που σ έχω γραμμένη…

Κλέβω αυτό το δύστυχο και ξεκινάω…. Απ εδώ και απ εκεί, με τα facebook και αλλά, βρέθηκα να μιλάω μια κοπέλα από παλιά…ίσως πολύ παλιά. Μια κοπέλα που έζησε ένα Στέλιο. Δεν ξερώ ποια πλευρά του Στέλιου αλλά κάποια πλευρά σίγουρα έζησε. Και πάνω στην ανταλλαγή μνημάτων βγαίνουν ερωτηματικά…μεγαλώσαμε?? Ωριμάσαμε, βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε, γιατί κάνουμε ότι κάνουμε και κάπως έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι. Μαριε, θα έπρεπε να είχα πιει τώρα…. Αλλά είναι νωρίς για μένα…

Άλλοι παντρεύονται, άλλοι μένουν μονοί, άλλοι το αφήνουν και το ρίχνουν στη πλάκα, άλλοι ψάχνουν ακόμα το τέλειο, και μπορεί να μην το βρουν και ποτέ, άλλοι το έχουν βρει, και το ζουν όπως γουστάρουν, κάποιοι άλλοι πάλι φοβούνται να ψάξουν το τέλειο τους και απλά εφησυχάζονται…. Διαφορετικές αξίες που θρέφουν την ψυχή του καθενός… η ουσία είναι τι σε κάνει καλά, τι σε κάνει να ξυπνάς το πρωί και να χαίρεσαι για αυτό που έχεις κάνει….

Και μετά που το πας το άλλο, άλλοι ακόμα σπουδάζουν, μερικοί έχουν ήδη καταφέρει να τελειώνουν στις 2 το μεσημέρι την δουλειά τους, άλλοι ψάχνουν, άλλοι δεν ψάχνουν, κάποιοι την είδαν και επιχειρηματίες, έβαλαν νέφτι στον πισινό τους και τρέχουν ακόμα… κάποιοι άλλοι αλλάζουν δουλειές σαν πουκαμισά….

Που πάει όλο αυτό και εάν σκεφτόμαστε αυτά κάπου στα 27 με 28 μας. Τι θα σκεφτόμαστε στα 45???
Εγώ δεν ξέρω που θα πάει για μένα, θέλω να αφήσω που παιδί μου κρύβεται μέσα μου, να δοκιμάσει το όρια του, να πονέσει να γελάσει, να χτυπήσει και σηκωθεί ξανά, να παλέψει για ότι γουστάρει… γιατί κάποιοι κάπως του είχαν βάλει όρια, τι μπορεί να κάνει, και τι όχι (και το αστείο είναι ότι τα είχε πιστέψει αυτά τα όρια) χωρίς να το ρωτήσουν τι θέλει… και εάν ο τρόπος ζώνης μου εκβράζει τα όνειρα μου, η απλά έχω μπει σ ένα κανάλι και χτυπώ αριστερά δεξιά καθώς κυλάει το ρεύμα, ούτε αυτό το ξερώ…

Κλείνοντας θα δανειστώ κάτι που άκουγα μικρός στο ραδιόφωνο τότε που ο star fm και ο αντεννα μας έκαναν παρέα, εκεί κάπου το 1982-83. η σοβαροφάνεια είναι ιδιότητα των ηλιθίων….

Αλλού κοιμάμαι, αλλού ξυπνάω…

Πέμπτη βραδύ αναχώρηση για Ιωάννινα. .προορισμός, πανειπηρωτική έκθεση



…τα folder τα ετοίμασες???, αυτούς που πρέπει να συναντήσεις… τσιγάρα έχω?? Έχω στη τσάντα…την νταντά…ναι μαζί μου την έχω….διόδια, Βέροια, Γρεβενά, στροφές, στροφές,



….και άλλες στροφές…..ανεφοδιασμός στην Μπαλντούμα και τσουπ, έφτασα στη λίμνη…σικάτα δεν την πρόλαβα την έκθεση ανοιχτή…ραντεβού για δουλειά……
Ώρα εκκίνησης ραντεβού 11,35….τέλος ραντεβού στις 2,,,,,, σε κάποιο σπίτι για ξεκούραση…..
Όνειρα, χρώματα, μουσική…. Μουσική????
Δεν είναι μουσική, ξυπνητήρι είναι…τι ώρα είναι? Που είμαι…αααα
Ναι καφές, τσιγάρο, ξύρισμα, πουκάμισο, τσάντα, ραντεβού….πιθανός πελάτης… διαφήμιση, ναι υποσχέσεις, ενδεχόμενα, τάσεις αγοράς, τιμές, url …μεσημέρι… ραντεβού με συνεργάτη, οργάνωση για απογευματινή εξόρμηση στην έκθεση….πολλούς καφέδες δεν έχω πιει και είναι μόλις 3 το μεσημέρι, πω πω εχω καπνίσει και πολύ πάλι,



….μια μπύρα παρακαλώ, …πρέπει να χαλαρώσω λίγο…. Ναι, έτσι θα κινηθούμε, αυτά θα τους πούμε…πάμε σπίτι για χαλάρωμα…κάτι μπήκε στο στομάχι μου αλλά δεν θυμάμαι, τι….μάλλον θα ήταν νόστιμο, από τάπερ βρήκε….45 λεπτά κενό για ξεκούραση πριν την απογευματινή εξόρμηση στην έκθεση…σσσσς ησυχία μπας και με πάρει ο ύπνος. Ένα κινητό χτυπάει, η εκτύπωση δεν μπορεί να προχωρήσει, η μακέτα δεν είναι σε καλή ανάλυση…να σου στείλω Μπιλ, να μου στείλεις το αρχείο…μπάνιο, πουκάμισο τσάντα, βρουμμμ έκθεση….. πιθανός πελάτης… διαφήμιση, ναι υποσχέσεις, ενδεχόμενα, τάσεις αγοράς, τιμές, url…11.00 οπ, βράδιασε…και τώρα κάθεσαι εδώ??? Η φεύγεις??? Το πρώτο αυριανό ραντεβού με το πελάτη είναι 9,30.. σικάτα πάμε πίσω…Μπαλντούμα, στροφές, στροφές και άλλες στροφές…. Γρεβενά…Βέροια, Μάλγαρα….οπ 2ευρο…που το έβαλα το 2ευρο, μέσα στην τσάντα…την πήρα την νταντά??? ναι εδώ είναι….Θέρμη 2,30, βαλίτσα πουκάμισα, πράγματα….πιτζάμες, δόντια, κρεβάτι, και αύριο μεγάλη μέρα θα είναι…τα ματιά κλείνουν, σίτε, διατιμήσεις, διόδια, στροφές, να πάρεις καφέ για το δρόμο, μα αφού δεν είναι έτοιμη η μακέτα ακόμα….SSSSStoooooPPPPPP



Το κεφάλι μου ρε φίλε….που είμαι.????

Στέλιο…ΣΤΕΛΙΟΟΟΟ…

ΣΣΣΤΤΤΤ κοιμάμαι….μην με ξυπνήσετε ακόμα δεν φτάσαμε στον προορισμό…

Μια άλλη μέρα…ίσως μια άλλη νύχτα…

Ένας φίλος που τα πάει καλυτέρα στα λόγια από μένα είπε….

"Και ξάφνου νά σου το μούδιασμα..Αλλά το καλό το μούδιασμα..ξέρεις..Του βλέμματος..το σοκ..το ξαφνικό..το αναπάντεχο..Και μετά αναρωτιέσαι,είσαι εσύ?Και τι θα κάνεις?Θα φύγεις και εσύ?Όχι πως έμεινες ποτέ αλλά κάτσε..Νομίζω-ή μάλλον θέλω να νομίζω-πως ίσως θα το χες και σύ ανάγκη.Και είναι τρομακτικό ,αλλά νιώθω πως θα μπορούσα να σε ερωτευτώ την επόμενη φορά που θα σ έβλεπα.(Ναι για σένα είναι)(Και ναι,βαρέθηκα την ανθρώπινη μαλακία εδώ μέσα και δε με νοιάζει αν το ξέρεις)"



Και ναι όταν το διάβασα είδα εικόνες, μέσα μου…το είχα ξαναζήσει αυτό το ήξερα, ήταν σαν να το ζήσαμε μαζί Μάριε, απλά εσύ είχες τις σωστές λέξεις να το βγάλεις, ενώ εγώ προσπαθώ να βρω τον σωστό τρόπο και απλά όταν το βγάζω είναι ετεροχρονισμό… αυτή τη φορά όμως θα είναι αλλιώς, και το αστείο είναι ότι δεν ξερώ γιατί θα είναι αλλιώς, το ξερώ όμως… ίσως γιατί και εγώ βαρέθηκα την «ανθρώπινη μαλάκια μου» ίσως γιατί θέλω πολύ να το βγάλω, ίσως για κάτι άλλο που η μελαγχολική μου φύση δεν έχει σκεφτεί ακόμα…αλλά δεν έχει σημασία….

Η επαφή με την άσφαλτο πονάει, ακόμα και εάν είναι αναίμακτη….

Η πτώση για έναν αναβατή μηχανής θεωρείται αναπόφευκτο γεγονός….. πάνε 4 μέρες και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε και πως έγινε…εγώ να βρίσκομαι στο έδαφος με μηδενικές ζημιές επάνω μου και το μηχανάκι καρφωμένο στο μπροστινό τμήμα από τα c3..




Γιατί έχασα την αυτοσυγκέντρωση μου, γιατί αντέδρασα λάθος, ήταν τα χιλιόμετρα, ήταν τα νερά στο δρόμο, τι να ήταν ?? και με ποιον τρόπο εγώ βρέθηκα από την άλλη πλευρά, ενώ θα έπρεπε να ήμουν μεταξύ μηχανής και αυτοκινήτου….

Περαστικά μου

Μια πολύ περίεργη μέρα τελειώνει, μια μέρα με πολλά χρώματα, αλλά όμορφα και αλλά βαριά, μελαγχολικά….
Το πρωινό είχε το τρέξιμο του, με τις δουλειές και τα τηλεφωνά το μεσημέρι έφρασε γρήγορα, και μπήκα σε διαδικασία προπονήσεων….κάπου εκεί κατά τις 6 μαθαίνω με πολύ άσχημο τρόπο ότι ο κολλητός μου είναι στο νοσοκομείο εδώ και 3 μέρες….όχι τίποτα το σοβαρό αλλά είναι στο νοσοκομείο…και εγώ δεν ξερώ τίποτα…θλίψη με θυμό μαζί να με πνιγούν και να ανεβάζουν ένα κόμπο στο λαιμό μου…οκ είμαι χασμένος, τρέχω σαν τον βεγγο και ελαφριά τα λέω, είμαι που είμαι εγώ λαλακας, ένας φουστης δεν βρέθηκε να με πει κάτι…ένας…
Με την ψυχή μου μαύρη κατά τις 9 το βραδύ μπόρεσα να τον μιλήσω…οκ δεν τρέχει τίποτα θα γίνει καλά, αλλά ήθελα να είμαι πιο κοντά…οι προπονήσεις με αφήσαν σε ησυχία στις 10 περίπου οπού και δεν άντεξα….πήρα το μηχανάκι και έκανα βόλτα στο κέντρο σαν χαζός…





χωρίς προορισμό, καφετερία και τέλος, πλάγιαζα, άνοιγα γαζί και έστριβα…ήθελα να νιώσω ότι αδειάζω….αφού βαρέθηκα, έβγαλα το κράνος μου,σταμάτησα να τρέχω….. και άρχισα να βλέπω την πόλη σαν να μην την έχω ξαναδεί…και ξαφνικά, χρώματα, ήχοι, κόσμος….



Που ήταν όλα αυτά….



Πάλι κλείστηκα με τις δουλειές μου, και έτσι που είχα ξεχάσει τις ομορφιές τις πόλης μου, έτσι είχα ξεχάσει και αλλά πράγματα…και ένιωσα την αναγκή να τα ζήσω όσο πιο δυνατά μπορούσα, να καλύψω το χαμένο έδαφος….



Περαστικά μου.....

Μια ωραία Κυριακή…

Το σαββατοκύριακο το χρησιμοποιώ όταν μου το επιτρέπουν οι καταστάσεις για να αδειάζω το κεφάλι μου. Όλη η βδομάδα είναι τόσο γρήγορη και γεμάτη που το σκ προσπαθώ να αντιστρέψω τελείως τους ρόλους, να βγω, να δω φίλους, να κάνω βόλτα με την μηχανή χωρίς προορισμό και ραντεβού, να νιώσω ένα αλλιώτικο ρυθμό που θα έρθει να ισορροπήσει μέσα μου την ταχύτητα και το άγχος με την ηρεμία και την χαλαρότητα.
Κάπως έτσι γυρνούσα το Σάββατο το βραδύ από Γιάννενα να έχω όλη την Κυριακή μπροστά μου, να πιω καφέ με τον εαυτό μου και με οποίον άλλο με αντέχει….
Το κέντρο ήταν γεμάτο-άδειο. Η κίνηση ήταν τόσο όσο χρειάζεται για να καταλάβεις ότι η πόλη πίνει καφέ και χαλαρώνει… ίσως να είναι και το θέμα με την 25η Μαρτίου και κάποιοι να την έχουν κάνει… πάντως σε όλα τα στέκια έβρισκες μέρος να κάτσεις. Μια φίλη που οι συγκυρίες την έχουν στην Αθήνα, με έκανε παρέα στο πρώτο καφέ… η Ναβαρίνου μας φιλοξένησε για μια κρεπουλα και ξανά χώσιμο μέσα σ ένα από τα αγαπημένα στην Ικτίνου για μπυριτσα… ο ήλιος είχε δόντια και η βόλτα με την μηχανή ήταν ευχάριστη και χωρίς κράνος…. Κάπως έτσι μέσα στην ησυχία μεταξύ των γρηγορών ημερών, με τα λόγια καλών φιλών η απλών γνωστών, συνήθως πιάνω τον εαυτό μου να ζυγίζει καταστάσεις, να αναζητά απαντήσεις και να παίρνει αποφάσεις….
Πάνε 2 βδομάδες που είχα φάει μια πολύ γερή φρίκη για το τι κάνω, και πως το κάνω. Και όταν συνήθως το παθαίνω αυτό καταλαβαίνω ότι κάτι δυνατό πρέπει να αλλάξω η να προχωρήσω σε κάποιο στάδιο… και ναι προχώρησα, αργά αλλά σταθερά. Ο Στέλιος θέλει χρόνο, έχουν πέσει πολλά μαζί και όλα αυτά πρέπει να οργανωθούν και να βρεθεί η χρυσή εκείνη τομή. Βγήκα από το διαμέρισμα σίγουρα, το τυρί δεν ξερώ εάν ήταν χαλασμένο, η ήταν κάτι άλλο και εγώ ήθελα να το βλέπω σαν τυρί, αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό που χρειαζόμουν….τώρα δεν ξερώ εάν ψάχνω για άλλο. Ξερώ ότι έχω ανάγκη για άλλο τυρί αλλά δεν ξερώ εάν ψάχνω, ίσως περιμένω απλά πιστεύοντας ότι θα το βρω.
Παράλληλα έφυγα από το πλήθος. Τώρα πετώ αλλού, μπορεί ακόμα να μην πετάω νύχτα και ψηλά, αλλά δεν πετάω μαζί με τους άλλους γλαρούς…και σιγά θα αρχίσω να ξανά πετάω έτσι όπως γουστάρω και αγαπάω εγώ, όχι έτσι όπως με είχε κάνει μια ανόητη συνήθεια….

anazititai odigos mixanis.....NKN 255

Παρασκευή μέρα, κατά της 1 το μεσημεράκι και εγώ με την μηχανή χωμένος στο κέντρο, να κάνω διαφορές δουλειές…
Μόλις έχω τελειώσει από την τράπεζα κάτω αρχή Τσιμισκη και ετοιμάζομαι να ανεβώ Θέρμη. Με προσπερνάει μέσα στην κίνηση ένα Kawasaki…. Από το κράνος περίσσευαν πολλά μαλλιά, και δεν άργησα να παρατηρήσω γυναικείες μπότες…
Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα απίστευτο κυνηγητό μέσα στην πόλη, την ιδία ώρα που απλοί άνθρωποι ζούσαν την δικιά του καθημερινότητα, με τα σκουπίδια και τις απεργίες….
Περάσαμε όλη της μητροπόλεως, ξανά γυρίσαμε τσιμισκη και κάπου εκεί χώρισαν οι δρόμοι μας…μην φανταστείτε ότι κάναμε ράλι, απλά γλιστρούσαμε αρμονικά και σβέλτα μέσα από την κίνηση….

Τα συγχαρητήρια μου καστανόξανθη rider..….

Μετά ξύπνησα..

Και να ΄μαι, βρήκα ένα σαββατοκύριακοδεύτερο (τελοσπαντων), να αφιερώσω λίγο χρόνο παραπάνω για τον εαυτό μου, και με είδα αλλιώς…
Ξύπνησα σ ένα κρεβάτι στην Χαλκιδική, και κοίταξα τον εαυτό μου, σ έναν καθρέπτη…ήταν σαν να ξύπνησα από έναν χρόνια συμβιβασμένο ύπνο, (όπως έχει πει ένας φίλος μου). Τον κοιτούσα και αναρωτιόμουν, τι κάνω, γιατί το κάνω, και κατά ποσό αυτό που κάνω είναι αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω..
Μετά σταμάτησα να σκέφτομαι, είχα ήδη απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις…. Σηκώθηκα και δεν έκανα να πιω φραπέ… ήθελα κάτι πιο χαλαρό, στο μπρίκι γυρνούσα με μανία τις κουταλιές καφέ… ο ελληνικός ήταν ότι πρέπει… το λέει και ο Παπάζογλου…. Τα βλέπω όλα γκρίζα, θέλω μια κούπα με καφέ και 4 τσιγάρα….
Στρίβοντας τα πρώτα τσιγάρα, αμφισβητούσα ήδη τις αρχές που ακολουθούσα για τον τελευταίο χρόνο ίσως…άρχισα να “οσφραίνομαι καλυτέρα το τυρί μου” (που μάλλον έχει τελειώσει, η μουχλιάσει πια), και να καταλαβαίνω την αναλγή που με κρατάει στο ίδιο διαμέρισμα κολλημένο κάθε μέρα. Φοβάμαι τον λαβύρινθο, ανέκαθεν τον φοβόμουν. Και δυστυχώς μόνο εκεί έχει αυτό που ψάχνω.
Μετά κοίταξα προς την θάλασσα, είχε λίγο κύμα, ο καφές είχε κρυώνει και είχα καπνίσει σίγουρα πάνω από 4 τσιγάρα….
Ήπια μια γουλιά και άρχισα να σκέφτομαι τις πτήσεις μου…για ακόμα μια φορά ήταν πρωινές όλες, πίσω από τα ψαροκάικα, εκεί που μαζί με τους άλλους γλαρούς έβρισκα εύκολα την τροφή μου… είχα καιρό να κάνω μια νυκτερινή πτήση…είχα καιρό να πετάξω ψηλά. Τα είχα καλομάθει τα φτερά μου, πολύ καιρό τώρα…
Με στεναχώρησε η θάλασσα, η θάλασσα που είχα μέσα μου…γύρισα προς το βουνό και βρήκα άλλους τόσους λογούς να κατηγορήσω τον εαυτό μου… είχα ξεφύγει από τον ορό “μεγάλος άντρας”… κάτι έχω χάσει τόσο καιρό…
Ο καφές είχε τελειώσει και εγώ έπρεπε να πάρω τις αποφάσεις μου…αλλά δεν μπόρεσα και πέρασα την μέρα μου, σιωπηλά, ήσυχα, σκεπτικά, ένοχα… πήρα το δρόμο για την Θεσσαλονίκη χωρίς να μιλάω πολύ… φτάνοντας, κατέβη στο κέντρο, ήθελα να δω κόσμο, να αλλάξω ρυθμό….να βρω το δικό μου ρυθμό…

ti einai auta ta diavolia....

ti einai auta ta diavolia leei o pappous mou gia ta kinita...kai ego simera anoiksa logariasmo gia na grafo ta dika mou blog....xm kai stin proioni mou douleia peitho ton kosmo na ftiaksei istoselides...
telika auta ta anathematismena 3 w teleiomo den exoun, ekei pou pisteueis oti exeis mathei arketa kai gia oti thes na kaneis mesa sto net eisai kalimenos, kapou ekei anakalipteis kai kati parapano....nai alla ola auta proipothetoun perissotero xrono apo emas, to monadika zoa pou anaptiksame ton egkefalo toso poli ap olo to eidos mas, perissotero xrono kai piso apo mia othoni..... ego omos eimai idi poli xrono piso apo mia othoni, logo douleias..pou to pao....???
olo kai perissotera kanalia epikoinonias bgainoyn stin epifaneia, kai kapoia ekselisontai (vlepe videoklisi).. mipos omos ta kena metaksi ton anthropon megalonoun... oxi den eimai apo autoys tous diskoilious, pou eimai malomenos me tin texnologia, mia xara ethismenos eimai kai ego...
apla ekfrazo provlimatismous....
tha faneis stin poreia tha apantisei i filisixi pleura mou...kai na pou kapos etsi egrapsa to proto blog...akouo sxolia, paratiriseis...oxi vrisies parakalo...ksero taekwon do..... :-)