Είναι ένα σημείο στο πλοίο (αυτό συμβαίνει στα μεγαλύτερα πλοία που έχω ταξιδέψει) που η οπτικός σού ορίζοντας ταυτίζεται με το πραγματικό ορίζοντα. Μπαίνοντας στο πλοίο η μεγαλύτερη έγνοια μου είναι τα πράγματα. Μόλις ξεμπερδέψω με τις αποσκευές και τα υπόλοιπα διαδικαστικά. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να βρω αυτό το σημείο. Συνήθως είναι κάπου στο κέντρο και στο ψηλότερο σημείο του πλοίου. Εάν έχει το πλοίο ελικοδρόμιο είναι πολύ πιθανό να είναι αυτό το σημείο που ψάχνω. Το πιο πιθανό είναι να απαγορεύεται να πάω σε εκείνο το σημείο και αυτό είναι που το κάνει και τόσο ξεχωριστό. Κάπου εκεί, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον αέρα ενώ ταυτόχρονα μπορείς να θαυμάσεις το μεγαλείο της θάλασσας. Σε μια πλήρη περιστροφή 360 μοιρών, το μόνο που βλέπεις είναι η θάλασσα και ο ουρανός. Εάν είμαι τυχερός και μου κάνει το χατίρι η νύχτα, θα έχω παρέα μου και τα αστέρια. Σ εκείνο το σημείο αναλογίζομαι πόσο μικρός πραγματικά είναι ο άνθρωπος σε σχέση με το μεγαλείο της φύσης. Δίνοντας λίγο χρόνο και αφήνοντας την αλμύρα να περάσει για τα καλά μέσα στο πνευμόνια μου, γίνεσαι ένα με το πλοίο. Συμφιλιώνομαι με τον σιδερένιο καθημερινό ταξιδιώτη που σκίσει τα σκούρα νερά, χαράζοντας πορεία. Από εκεί και υστέρα όλα είναι πιο χαλαρά. Στο καλύτερο κρουαζιερόπλοιο να βρίσκομαι, εάν περάσω αρκετό χρόνο σ εκείνο το σημείο, δεν μου κάνει πια εντύπωση ούτε η τεραστία πισινά, ούτε η disco με τον ανοιχτό ουρανό, ούτε πόσες ώρες ακόμα απομένουν για τον προορισμό μου. Είναι εκείνη η εικόνα του απέραντου γαλάζιου που έχει μείνει στο μυαλό μου, με τον αέρα να με χτυπά στο πρόσωπο, και μικρές αλμυρές σταγόνες που με κάνουν να ανοιγοκλείνεις στιγμιαία τα μάτια μου.
