Μια άλλη μέρα…ίσως μια άλλη νύχτα…

Ένας φίλος που τα πάει καλυτέρα στα λόγια από μένα είπε….

"Και ξάφνου νά σου το μούδιασμα..Αλλά το καλό το μούδιασμα..ξέρεις..Του βλέμματος..το σοκ..το ξαφνικό..το αναπάντεχο..Και μετά αναρωτιέσαι,είσαι εσύ?Και τι θα κάνεις?Θα φύγεις και εσύ?Όχι πως έμεινες ποτέ αλλά κάτσε..Νομίζω-ή μάλλον θέλω να νομίζω-πως ίσως θα το χες και σύ ανάγκη.Και είναι τρομακτικό ,αλλά νιώθω πως θα μπορούσα να σε ερωτευτώ την επόμενη φορά που θα σ έβλεπα.(Ναι για σένα είναι)(Και ναι,βαρέθηκα την ανθρώπινη μαλακία εδώ μέσα και δε με νοιάζει αν το ξέρεις)"



Και ναι όταν το διάβασα είδα εικόνες, μέσα μου…το είχα ξαναζήσει αυτό το ήξερα, ήταν σαν να το ζήσαμε μαζί Μάριε, απλά εσύ είχες τις σωστές λέξεις να το βγάλεις, ενώ εγώ προσπαθώ να βρω τον σωστό τρόπο και απλά όταν το βγάζω είναι ετεροχρονισμό… αυτή τη φορά όμως θα είναι αλλιώς, και το αστείο είναι ότι δεν ξερώ γιατί θα είναι αλλιώς, το ξερώ όμως… ίσως γιατί και εγώ βαρέθηκα την «ανθρώπινη μαλάκια μου» ίσως γιατί θέλω πολύ να το βγάλω, ίσως για κάτι άλλο που η μελαγχολική μου φύση δεν έχει σκεφτεί ακόμα…αλλά δεν έχει σημασία….

Η επαφή με την άσφαλτο πονάει, ακόμα και εάν είναι αναίμακτη….

Η πτώση για έναν αναβατή μηχανής θεωρείται αναπόφευκτο γεγονός….. πάνε 4 μέρες και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε και πως έγινε…εγώ να βρίσκομαι στο έδαφος με μηδενικές ζημιές επάνω μου και το μηχανάκι καρφωμένο στο μπροστινό τμήμα από τα c3..




Γιατί έχασα την αυτοσυγκέντρωση μου, γιατί αντέδρασα λάθος, ήταν τα χιλιόμετρα, ήταν τα νερά στο δρόμο, τι να ήταν ?? και με ποιον τρόπο εγώ βρέθηκα από την άλλη πλευρά, ενώ θα έπρεπε να ήμουν μεταξύ μηχανής και αυτοκινήτου….

Περαστικά μου

Μια πολύ περίεργη μέρα τελειώνει, μια μέρα με πολλά χρώματα, αλλά όμορφα και αλλά βαριά, μελαγχολικά….
Το πρωινό είχε το τρέξιμο του, με τις δουλειές και τα τηλεφωνά το μεσημέρι έφρασε γρήγορα, και μπήκα σε διαδικασία προπονήσεων….κάπου εκεί κατά τις 6 μαθαίνω με πολύ άσχημο τρόπο ότι ο κολλητός μου είναι στο νοσοκομείο εδώ και 3 μέρες….όχι τίποτα το σοβαρό αλλά είναι στο νοσοκομείο…και εγώ δεν ξερώ τίποτα…θλίψη με θυμό μαζί να με πνιγούν και να ανεβάζουν ένα κόμπο στο λαιμό μου…οκ είμαι χασμένος, τρέχω σαν τον βεγγο και ελαφριά τα λέω, είμαι που είμαι εγώ λαλακας, ένας φουστης δεν βρέθηκε να με πει κάτι…ένας…
Με την ψυχή μου μαύρη κατά τις 9 το βραδύ μπόρεσα να τον μιλήσω…οκ δεν τρέχει τίποτα θα γίνει καλά, αλλά ήθελα να είμαι πιο κοντά…οι προπονήσεις με αφήσαν σε ησυχία στις 10 περίπου οπού και δεν άντεξα….πήρα το μηχανάκι και έκανα βόλτα στο κέντρο σαν χαζός…





χωρίς προορισμό, καφετερία και τέλος, πλάγιαζα, άνοιγα γαζί και έστριβα…ήθελα να νιώσω ότι αδειάζω….αφού βαρέθηκα, έβγαλα το κράνος μου,σταμάτησα να τρέχω….. και άρχισα να βλέπω την πόλη σαν να μην την έχω ξαναδεί…και ξαφνικά, χρώματα, ήχοι, κόσμος….



Που ήταν όλα αυτά….



Πάλι κλείστηκα με τις δουλειές μου, και έτσι που είχα ξεχάσει τις ομορφιές τις πόλης μου, έτσι είχα ξεχάσει και αλλά πράγματα…και ένιωσα την αναγκή να τα ζήσω όσο πιο δυνατά μπορούσα, να καλύψω το χαμένο έδαφος….



Περαστικά μου.....