Περαστικά μου

Μια πολύ περίεργη μέρα τελειώνει, μια μέρα με πολλά χρώματα, αλλά όμορφα και αλλά βαριά, μελαγχολικά….
Το πρωινό είχε το τρέξιμο του, με τις δουλειές και τα τηλεφωνά το μεσημέρι έφρασε γρήγορα, και μπήκα σε διαδικασία προπονήσεων….κάπου εκεί κατά τις 6 μαθαίνω με πολύ άσχημο τρόπο ότι ο κολλητός μου είναι στο νοσοκομείο εδώ και 3 μέρες….όχι τίποτα το σοβαρό αλλά είναι στο νοσοκομείο…και εγώ δεν ξερώ τίποτα…θλίψη με θυμό μαζί να με πνιγούν και να ανεβάζουν ένα κόμπο στο λαιμό μου…οκ είμαι χασμένος, τρέχω σαν τον βεγγο και ελαφριά τα λέω, είμαι που είμαι εγώ λαλακας, ένας φουστης δεν βρέθηκε να με πει κάτι…ένας…
Με την ψυχή μου μαύρη κατά τις 9 το βραδύ μπόρεσα να τον μιλήσω…οκ δεν τρέχει τίποτα θα γίνει καλά, αλλά ήθελα να είμαι πιο κοντά…οι προπονήσεις με αφήσαν σε ησυχία στις 10 περίπου οπού και δεν άντεξα….πήρα το μηχανάκι και έκανα βόλτα στο κέντρο σαν χαζός…





χωρίς προορισμό, καφετερία και τέλος, πλάγιαζα, άνοιγα γαζί και έστριβα…ήθελα να νιώσω ότι αδειάζω….αφού βαρέθηκα, έβγαλα το κράνος μου,σταμάτησα να τρέχω….. και άρχισα να βλέπω την πόλη σαν να μην την έχω ξαναδεί…και ξαφνικά, χρώματα, ήχοι, κόσμος….



Που ήταν όλα αυτά….



Πάλι κλείστηκα με τις δουλειές μου, και έτσι που είχα ξεχάσει τις ομορφιές τις πόλης μου, έτσι είχα ξεχάσει και αλλά πράγματα…και ένιωσα την αναγκή να τα ζήσω όσο πιο δυνατά μπορούσα, να καλύψω το χαμένο έδαφος….



Περαστικά μου.....