An ordinary night......

Κάπως έτσι είχε πολύ δουλεία στο γραφείο. Και γύρισα αργά στο σπίτι. Πολλή ένταση σήμερα. Πολλές σκέψεις, και που να τα συμμαζέψεις όλα αυτά για να ησυχάσεις το βραδύ. Πολύ εύκολα μπήκε ένα cd να παίζει, άναψε ένα τσιγάρο, και τα δάχτυλα άρχισαν να κάνουν τις σκέψεις λεξούλες.

Χθες την έκανα σκαστός από μια υποχρέωση που είχα, και βρέθηκα να κάνω βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με το μηχανάκι και να πίνω πυρίτες μέχρι αργά το βραδύ, με μια φίλη που είχα καιρό να τα πούμε. Τι καλά που ήταν…

Το μεσημεράκι σήμερα, μέσα στο πανικό, κατάφερα να αφιερώσω κάποια λεπτά για να μιλήσω με τον φίλο μου. Τίποτα το τραγικό, απλά καιρό είχαμε να τα πούμε…

Το βραδύ έσκασε στο γραφείο όσο ήμουν ακόμα ένα τηλεφώνημα από μια φίλη μου από μακριά, που μ’ αποσυντονισέ τελείως. Κουβέντα για δουλείες, ζωές, σκυλιά, γατιά (λέμε τώρα), και τι καλά ήταν που τα είπαμε…

Κάποια στιγμή όταν ήμουν πιτσιρικάς κάπου στα 15 με 16, άκουσα από ένα 35αρη τύπο, να μου λέει κάτι που χαρακτικέ στο μυαλό μου με έντονα χρώματα για την φιλία και τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Από μικρός οδηγούσα, παράνομα και πάντα στα κρυφά αλλά οδηγούσα. Έτσι ένα βραδύ που με γύρισε με το αμάξι του από το γυμναστήριο που κάναμε taekwondo do, μόλις με άφησε έξω από το σπίτι μου και έκανε ανάστροφη για να φύγει είδα, ότι το πίσω του λάστιχο από το starletακι του ήταν σκασμένο. Λόγο της μουρλές μου με την αυτοκίνηση, ήξερα ότι αυτό σήμαινε ότι δεν το είχε πάρει γραμμή ο φίλος μου στην πρώτη στροφή κινδύνευε. Έτρεξα μέσα στο σπίτι άρπαξα τα κλειδιά από το αμάξι που είχε ο πατέρας μου τότε, και άρχισα να τον κυνήγα. Είχε πάρει και κάποια απόσταση μέχρι να ξεκινήσω εγώ. Άργησα πολύ να τον βρω και να τον σταματήσω, αφού στο σινιάλο που του έκανα με τα φωτά αυτός πίστευε ότι ήμουν κάποιος άσχετος και τον έκανα τα φωτά μου για κάποιο άσχετο λόγο. Όταν τελικά σταμάτησε το αυτοκίνητο και έκανε στην άκρη βγήκε έξω να με δείρει. Με έκπληξη με είδε μέσα στο κάθισμα του οδηγού να τον φωνάζω για το λάστιχο. Όταν τελειώσαμε με το λάστιχο και έφευγε για το σπίτι του, γυρίζει και μου κάνει: “Οι φίλοι μου, η δύναμη μου”
Και το θυμάμαι εγώ τώρα σήμερα μετά από μια τέτοια μέρα. Με τόσες δουλείες και τόσα ανούσια ίσως πράγματα να γεμίζουν το κεφάλι μου. Γιατί χανόμαστε, είναι οι ζωές μας τόσο διαφορετικές, η απλά φταίμε εμείς που αφήνουμε την καθημερινότητα να μας επηρεάζει τόσο πολύ. Θα κρατήσω τα συναισθήματα που μου έδωσαν οι στιγμές που μοιράστηκα με τους ανθρώπους αυτούς που λέω μια κουβέντα και καταλαβαίνουν δέκα. Το cd θα συνεχίσει να παίζει αλλά με κλειστά τα φωτά…