Μια ωραία Κυριακή…

Το σαββατοκύριακο το χρησιμοποιώ όταν μου το επιτρέπουν οι καταστάσεις για να αδειάζω το κεφάλι μου. Όλη η βδομάδα είναι τόσο γρήγορη και γεμάτη που το σκ προσπαθώ να αντιστρέψω τελείως τους ρόλους, να βγω, να δω φίλους, να κάνω βόλτα με την μηχανή χωρίς προορισμό και ραντεβού, να νιώσω ένα αλλιώτικο ρυθμό που θα έρθει να ισορροπήσει μέσα μου την ταχύτητα και το άγχος με την ηρεμία και την χαλαρότητα.
Κάπως έτσι γυρνούσα το Σάββατο το βραδύ από Γιάννενα να έχω όλη την Κυριακή μπροστά μου, να πιω καφέ με τον εαυτό μου και με οποίον άλλο με αντέχει….
Το κέντρο ήταν γεμάτο-άδειο. Η κίνηση ήταν τόσο όσο χρειάζεται για να καταλάβεις ότι η πόλη πίνει καφέ και χαλαρώνει… ίσως να είναι και το θέμα με την 25η Μαρτίου και κάποιοι να την έχουν κάνει… πάντως σε όλα τα στέκια έβρισκες μέρος να κάτσεις. Μια φίλη που οι συγκυρίες την έχουν στην Αθήνα, με έκανε παρέα στο πρώτο καφέ… η Ναβαρίνου μας φιλοξένησε για μια κρεπουλα και ξανά χώσιμο μέσα σ ένα από τα αγαπημένα στην Ικτίνου για μπυριτσα… ο ήλιος είχε δόντια και η βόλτα με την μηχανή ήταν ευχάριστη και χωρίς κράνος…. Κάπως έτσι μέσα στην ησυχία μεταξύ των γρηγορών ημερών, με τα λόγια καλών φιλών η απλών γνωστών, συνήθως πιάνω τον εαυτό μου να ζυγίζει καταστάσεις, να αναζητά απαντήσεις και να παίρνει αποφάσεις….
Πάνε 2 βδομάδες που είχα φάει μια πολύ γερή φρίκη για το τι κάνω, και πως το κάνω. Και όταν συνήθως το παθαίνω αυτό καταλαβαίνω ότι κάτι δυνατό πρέπει να αλλάξω η να προχωρήσω σε κάποιο στάδιο… και ναι προχώρησα, αργά αλλά σταθερά. Ο Στέλιος θέλει χρόνο, έχουν πέσει πολλά μαζί και όλα αυτά πρέπει να οργανωθούν και να βρεθεί η χρυσή εκείνη τομή. Βγήκα από το διαμέρισμα σίγουρα, το τυρί δεν ξερώ εάν ήταν χαλασμένο, η ήταν κάτι άλλο και εγώ ήθελα να το βλέπω σαν τυρί, αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό που χρειαζόμουν….τώρα δεν ξερώ εάν ψάχνω για άλλο. Ξερώ ότι έχω ανάγκη για άλλο τυρί αλλά δεν ξερώ εάν ψάχνω, ίσως περιμένω απλά πιστεύοντας ότι θα το βρω.
Παράλληλα έφυγα από το πλήθος. Τώρα πετώ αλλού, μπορεί ακόμα να μην πετάω νύχτα και ψηλά, αλλά δεν πετάω μαζί με τους άλλους γλαρούς…και σιγά θα αρχίσω να ξανά πετάω έτσι όπως γουστάρω και αγαπάω εγώ, όχι έτσι όπως με είχε κάνει μια ανόητη συνήθεια….

anazititai odigos mixanis.....NKN 255

Παρασκευή μέρα, κατά της 1 το μεσημεράκι και εγώ με την μηχανή χωμένος στο κέντρο, να κάνω διαφορές δουλειές…
Μόλις έχω τελειώσει από την τράπεζα κάτω αρχή Τσιμισκη και ετοιμάζομαι να ανεβώ Θέρμη. Με προσπερνάει μέσα στην κίνηση ένα Kawasaki…. Από το κράνος περίσσευαν πολλά μαλλιά, και δεν άργησα να παρατηρήσω γυναικείες μπότες…
Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα απίστευτο κυνηγητό μέσα στην πόλη, την ιδία ώρα που απλοί άνθρωποι ζούσαν την δικιά του καθημερινότητα, με τα σκουπίδια και τις απεργίες….
Περάσαμε όλη της μητροπόλεως, ξανά γυρίσαμε τσιμισκη και κάπου εκεί χώρισαν οι δρόμοι μας…μην φανταστείτε ότι κάναμε ράλι, απλά γλιστρούσαμε αρμονικά και σβέλτα μέσα από την κίνηση….

Τα συγχαρητήρια μου καστανόξανθη rider..….

Μετά ξύπνησα..

Και να ΄μαι, βρήκα ένα σαββατοκύριακοδεύτερο (τελοσπαντων), να αφιερώσω λίγο χρόνο παραπάνω για τον εαυτό μου, και με είδα αλλιώς…
Ξύπνησα σ ένα κρεβάτι στην Χαλκιδική, και κοίταξα τον εαυτό μου, σ έναν καθρέπτη…ήταν σαν να ξύπνησα από έναν χρόνια συμβιβασμένο ύπνο, (όπως έχει πει ένας φίλος μου). Τον κοιτούσα και αναρωτιόμουν, τι κάνω, γιατί το κάνω, και κατά ποσό αυτό που κάνω είναι αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω..
Μετά σταμάτησα να σκέφτομαι, είχα ήδη απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις…. Σηκώθηκα και δεν έκανα να πιω φραπέ… ήθελα κάτι πιο χαλαρό, στο μπρίκι γυρνούσα με μανία τις κουταλιές καφέ… ο ελληνικός ήταν ότι πρέπει… το λέει και ο Παπάζογλου…. Τα βλέπω όλα γκρίζα, θέλω μια κούπα με καφέ και 4 τσιγάρα….
Στρίβοντας τα πρώτα τσιγάρα, αμφισβητούσα ήδη τις αρχές που ακολουθούσα για τον τελευταίο χρόνο ίσως…άρχισα να “οσφραίνομαι καλυτέρα το τυρί μου” (που μάλλον έχει τελειώσει, η μουχλιάσει πια), και να καταλαβαίνω την αναλγή που με κρατάει στο ίδιο διαμέρισμα κολλημένο κάθε μέρα. Φοβάμαι τον λαβύρινθο, ανέκαθεν τον φοβόμουν. Και δυστυχώς μόνο εκεί έχει αυτό που ψάχνω.
Μετά κοίταξα προς την θάλασσα, είχε λίγο κύμα, ο καφές είχε κρυώνει και είχα καπνίσει σίγουρα πάνω από 4 τσιγάρα….
Ήπια μια γουλιά και άρχισα να σκέφτομαι τις πτήσεις μου…για ακόμα μια φορά ήταν πρωινές όλες, πίσω από τα ψαροκάικα, εκεί που μαζί με τους άλλους γλαρούς έβρισκα εύκολα την τροφή μου… είχα καιρό να κάνω μια νυκτερινή πτήση…είχα καιρό να πετάξω ψηλά. Τα είχα καλομάθει τα φτερά μου, πολύ καιρό τώρα…
Με στεναχώρησε η θάλασσα, η θάλασσα που είχα μέσα μου…γύρισα προς το βουνό και βρήκα άλλους τόσους λογούς να κατηγορήσω τον εαυτό μου… είχα ξεφύγει από τον ορό “μεγάλος άντρας”… κάτι έχω χάσει τόσο καιρό…
Ο καφές είχε τελειώσει και εγώ έπρεπε να πάρω τις αποφάσεις μου…αλλά δεν μπόρεσα και πέρασα την μέρα μου, σιωπηλά, ήσυχα, σκεπτικά, ένοχα… πήρα το δρόμο για την Θεσσαλονίκη χωρίς να μιλάω πολύ… φτάνοντας, κατέβη στο κέντρο, ήθελα να δω κόσμο, να αλλάξω ρυθμό….να βρω το δικό μου ρυθμό…