Μετά ξύπνησα..

Και να ΄μαι, βρήκα ένα σαββατοκύριακοδεύτερο (τελοσπαντων), να αφιερώσω λίγο χρόνο παραπάνω για τον εαυτό μου, και με είδα αλλιώς…
Ξύπνησα σ ένα κρεβάτι στην Χαλκιδική, και κοίταξα τον εαυτό μου, σ έναν καθρέπτη…ήταν σαν να ξύπνησα από έναν χρόνια συμβιβασμένο ύπνο, (όπως έχει πει ένας φίλος μου). Τον κοιτούσα και αναρωτιόμουν, τι κάνω, γιατί το κάνω, και κατά ποσό αυτό που κάνω είναι αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω..
Μετά σταμάτησα να σκέφτομαι, είχα ήδη απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις…. Σηκώθηκα και δεν έκανα να πιω φραπέ… ήθελα κάτι πιο χαλαρό, στο μπρίκι γυρνούσα με μανία τις κουταλιές καφέ… ο ελληνικός ήταν ότι πρέπει… το λέει και ο Παπάζογλου…. Τα βλέπω όλα γκρίζα, θέλω μια κούπα με καφέ και 4 τσιγάρα….
Στρίβοντας τα πρώτα τσιγάρα, αμφισβητούσα ήδη τις αρχές που ακολουθούσα για τον τελευταίο χρόνο ίσως…άρχισα να “οσφραίνομαι καλυτέρα το τυρί μου” (που μάλλον έχει τελειώσει, η μουχλιάσει πια), και να καταλαβαίνω την αναλγή που με κρατάει στο ίδιο διαμέρισμα κολλημένο κάθε μέρα. Φοβάμαι τον λαβύρινθο, ανέκαθεν τον φοβόμουν. Και δυστυχώς μόνο εκεί έχει αυτό που ψάχνω.
Μετά κοίταξα προς την θάλασσα, είχε λίγο κύμα, ο καφές είχε κρυώνει και είχα καπνίσει σίγουρα πάνω από 4 τσιγάρα….
Ήπια μια γουλιά και άρχισα να σκέφτομαι τις πτήσεις μου…για ακόμα μια φορά ήταν πρωινές όλες, πίσω από τα ψαροκάικα, εκεί που μαζί με τους άλλους γλαρούς έβρισκα εύκολα την τροφή μου… είχα καιρό να κάνω μια νυκτερινή πτήση…είχα καιρό να πετάξω ψηλά. Τα είχα καλομάθει τα φτερά μου, πολύ καιρό τώρα…
Με στεναχώρησε η θάλασσα, η θάλασσα που είχα μέσα μου…γύρισα προς το βουνό και βρήκα άλλους τόσους λογούς να κατηγορήσω τον εαυτό μου… είχα ξεφύγει από τον ορό “μεγάλος άντρας”… κάτι έχω χάσει τόσο καιρό…
Ο καφές είχε τελειώσει και εγώ έπρεπε να πάρω τις αποφάσεις μου…αλλά δεν μπόρεσα και πέρασα την μέρα μου, σιωπηλά, ήσυχα, σκεπτικά, ένοχα… πήρα το δρόμο για την Θεσσαλονίκη χωρίς να μιλάω πολύ… φτάνοντας, κατέβη στο κέντρο, ήθελα να δω κόσμο, να αλλάξω ρυθμό….να βρω το δικό μου ρυθμό…