Μεσημέρι, πεζοδρόμος Θέρμης, καφέ κάτω από τεχνητό μέσω θέρμανσης. Η εξωτερική θερμοκρασία δεν έχει περάσει τους 15 βαθμούς ακόμα, αλλά κοντομάνικο είναι στη μόδα για να φαίνεται το φρεκσοαποτριχωμένο γραμμωμένο μπράτσο, στα 15 μετρά από το παρκαρισμένο (με δόσεις αγορασμένο) cabrio. Στο ίδιο τραπεζάκι, άλλοι 3 όμοιοι. Μπορεί να φορούν άλλο μπλουζάκι αλλά έχουν τραγική ομοιότητα. Καπνίζουν premium quality τσιγάρα και μιλούν σαν τεχνητοί αναλυτές του χθεσινού συστήματος που έπαιζε ο Santos. Που και που κοιτούν αριστερά δεξιά για να βεβαιωθούν ότι είναι πάνω τους τα βλέμματα από τα γύρω τραπεζάκια. Στην άλλη γωνία έχουμε διαφορετικό σκηνικό.
Μια παρέα από γυναίκες σκαρφαλωμένες σε high heels μπότα που ξεπερνά το γόνατο, κενό για να φαίνεται το σοκολατένιο από το solarium μπούτι με κοντή φουστίτσα γύρω από την περιοχή της λεκάνης. Καθώς φτάνει η μάτια σου προς το πρόσωπο σε τυφλώνει το φως από τα στρας και την παχιά στρώση από το lip-gloss. Καρπός του χεριού σπασμένος και ανάμεσα στο δείκτη και στο μεσαίο, καίγεται ένα slim λευκό σιγαρέτο. Η συζήτηση ξεκάνει από το αυτοκίνητο που αγόρασε ο μοναχογιός της κυρά Δήμητρας, και καταλήγει στο χωρισμό της Ελένης και του Γιώργο, αφού η Ελένη αποφάσισε στα 34 της ότι ο γάμος που είχε κάνει στα 22 της ήταν αποτυχημένος.
Η παρέα με τα premium quality παλικάρια θα ξαπλώσει στα καθίσματα των ανοικτών αυτοκίνητων την ιδία στιγμή που το τακούνι από τις μπότες θα βρει στο μεταλλικό σκαλοπάτι για να σκαρφαλώσουν αυτά τα ζευγάρια καλομαυρισμένων ποδιών στο δερμάτινο κάθισμα του Jeep. Στην οθόνη του καλοπληρωμένου οχήματος θα παίξουν σποτάκια από το περιβόητο DVD. Η κατεύθυνση λίγο πολύ ι ίδια. Στο πατρικό σπίτι, να πάρουν το μεσημεριανό τους από τα χεράκια της μαμάς, στην εποχή μας δεν συντηρείς έτσι εύκολα σπίτι μόνος/η σου. Απογευματινός ύπνος γιατί το βραδύ η πασαρέλα έχει συνέχεια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης.
Η βραδινή αμφίεση δεν αλλάζει τόσο, ούτε για τα παλικάρια, ούτε και για τις μελλοντικές miss young. Αλλάζει η διάθεση.
Προσέξτε με είμαι νέος/α με πολλά αστέρια, και διαγεγραμμένη επιτυχία μετά το κλείσιμο των φώτων.
Η βραδιά θα κλίσει μετά από αμέτρητα σφηνάκια και πουκαμισά ανοιγμένα, με το 65% να κοιμάται στο μονό πατρικό κρεβατάκι του, το 25% να δοκιμάζει τον νέο ερώτα για πολλαπλή φορά, και μόλις ένα 10% να κλείνει το ξυπνητήρι, αγκαλιάζοντας τον/την αγαπημένο του/της για να ξεκινήσει άλλη μια μέρα για την τίμια εργασίας του. Την ίδια στιγμή ο ταλαιπωρημένος από το ξενύχτι διαδικτυακός εραστής θα καληνυχτίσει τις φίλες τους στο facebook στέλνοντας όνειρα γλυκά και απονήρευτα.
Όχι δεν με ενοχλεί ότι το έργο διαδραματίζεται στην πεζόδρομο της Θέρμης. Το έχω δει να παίζεται και σε άλλους πεζόδρομους και πλατείες λίγο που κεντρικά και δυτικά του νομού μας. Το έχω δει να παίζεται και πριν κάποια χρόνια σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, πιστέψτε με. Με ενοχλεί το σενάριο το ίδιο.
Κάπως έτσι ορίζεται η λέξη σχέση στο ηλικιακό πληθυσμό από 25 έως 35 στην εποχή μας. Και εάν εσείς πιστεύατε ότι είχα σκοπό να μιλήσω για την κρίση των σχέσεων στην σημερινή εποχή, σας ζήτω συγγνώμη. Για να κάνω ένα τέτοιο άρθρο θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες πάνω σε συναισθήματα και όχι αριθμούς λογαριασμών. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις πάνω σε κοινά όνειρα και καθημερινούς προβληματισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες πάνω σε παιδικούς έρωτες, και όχι σε γραμμένους κοιλιακούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν σχέσεις βασισμένες σε αμοιβαίο σεβασμό και αλληλοεκτίμηση και όχι στα χωράφια του παππού. Μέχρι τότε θα δανειστώ στοίχους από γνωστό τραγουδάκι.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
