An ordinary night......

Κάπως έτσι είχε πολύ δουλεία στο γραφείο. Και γύρισα αργά στο σπίτι. Πολλή ένταση σήμερα. Πολλές σκέψεις, και που να τα συμμαζέψεις όλα αυτά για να ησυχάσεις το βραδύ. Πολύ εύκολα μπήκε ένα cd να παίζει, άναψε ένα τσιγάρο, και τα δάχτυλα άρχισαν να κάνουν τις σκέψεις λεξούλες.

Χθες την έκανα σκαστός από μια υποχρέωση που είχα, και βρέθηκα να κάνω βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με το μηχανάκι και να πίνω πυρίτες μέχρι αργά το βραδύ, με μια φίλη που είχα καιρό να τα πούμε. Τι καλά που ήταν…

Το μεσημεράκι σήμερα, μέσα στο πανικό, κατάφερα να αφιερώσω κάποια λεπτά για να μιλήσω με τον φίλο μου. Τίποτα το τραγικό, απλά καιρό είχαμε να τα πούμε…

Το βραδύ έσκασε στο γραφείο όσο ήμουν ακόμα ένα τηλεφώνημα από μια φίλη μου από μακριά, που μ’ αποσυντονισέ τελείως. Κουβέντα για δουλείες, ζωές, σκυλιά, γατιά (λέμε τώρα), και τι καλά ήταν που τα είπαμε…

Κάποια στιγμή όταν ήμουν πιτσιρικάς κάπου στα 15 με 16, άκουσα από ένα 35αρη τύπο, να μου λέει κάτι που χαρακτικέ στο μυαλό μου με έντονα χρώματα για την φιλία και τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Από μικρός οδηγούσα, παράνομα και πάντα στα κρυφά αλλά οδηγούσα. Έτσι ένα βραδύ που με γύρισε με το αμάξι του από το γυμναστήριο που κάναμε taekwondo do, μόλις με άφησε έξω από το σπίτι μου και έκανε ανάστροφη για να φύγει είδα, ότι το πίσω του λάστιχο από το starletακι του ήταν σκασμένο. Λόγο της μουρλές μου με την αυτοκίνηση, ήξερα ότι αυτό σήμαινε ότι δεν το είχε πάρει γραμμή ο φίλος μου στην πρώτη στροφή κινδύνευε. Έτρεξα μέσα στο σπίτι άρπαξα τα κλειδιά από το αμάξι που είχε ο πατέρας μου τότε, και άρχισα να τον κυνήγα. Είχε πάρει και κάποια απόσταση μέχρι να ξεκινήσω εγώ. Άργησα πολύ να τον βρω και να τον σταματήσω, αφού στο σινιάλο που του έκανα με τα φωτά αυτός πίστευε ότι ήμουν κάποιος άσχετος και τον έκανα τα φωτά μου για κάποιο άσχετο λόγο. Όταν τελικά σταμάτησε το αυτοκίνητο και έκανε στην άκρη βγήκε έξω να με δείρει. Με έκπληξη με είδε μέσα στο κάθισμα του οδηγού να τον φωνάζω για το λάστιχο. Όταν τελειώσαμε με το λάστιχο και έφευγε για το σπίτι του, γυρίζει και μου κάνει: “Οι φίλοι μου, η δύναμη μου”
Και το θυμάμαι εγώ τώρα σήμερα μετά από μια τέτοια μέρα. Με τόσες δουλείες και τόσα ανούσια ίσως πράγματα να γεμίζουν το κεφάλι μου. Γιατί χανόμαστε, είναι οι ζωές μας τόσο διαφορετικές, η απλά φταίμε εμείς που αφήνουμε την καθημερινότητα να μας επηρεάζει τόσο πολύ. Θα κρατήσω τα συναισθήματα που μου έδωσαν οι στιγμές που μοιράστηκα με τους ανθρώπους αυτούς που λέω μια κουβέντα και καταλαβαίνουν δέκα. Το cd θα συνεχίσει να παίζει αλλά με κλειστά τα φωτά…

Σκοτώνοντας ένα όνειρο…

Ένα από τα καλά-κακά που έχουμε σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θηλαστικά είναι τα όνειρα. Αφού πια η επιστήμη μας διαβεβαιώνει για το γεγονός ότι ομάδες άλλων θηλαστικών είναι σε θέση και αναπτύσσουν την συναισθηματική νοημοσύνη με το ίδιο τρόπο όπως ο άνθρωπος. Τι γίνεται όμως με τα όνειρα.? Και όταν λέμε όνειρα, αναφερόμαστε στους στόχους, στις κρυφές η φανερές επιθυμίες που έχουμε., και όχι στις ασυνείδητες σκέψεις που κάνουμε κατά την διάρκεια του ύπνου μας…
Ζούμε σ ένα κόσμο που από μικρούς μας εκτρέφει για να γίνουμε κάτι. Το τι θα γίνουμε δεν έχει σημασία, για κάποιους αλλά πράγματα είναι σημαντικά και για άλλους αλλά. Ένα είναι σίγουρο, κάπου βαθιά στο παρελθόν μας, εάν προσπαθήσουμε, θα θυμηθούμε γονείς, δάσκαλους, συγγενείς, γνωστούς, να λεν, αυτό το παιδί είναι καλό για αυτό… αυτό το παιδί θα γίνει γιατρός’… αυτά είναι τα πρώτα πλαίσια που χωρίς να το καταλαβαίνουμε μπαίνουμε από τα παιδικά μας χρόνια… μεγαλώνοντας βλέπουμε όλο και περισσότερο τις δυσκολίες της ζωής. Μας μαθαίνουν ότι πρέπει να πηγαίνουμε σχολειό αλλά και φροντιστήριο ταυτόχρονα για να επιτύχουμε αυτό που θέλουμε, η αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε τουλάχιστον…
Κάπως έτσι μας είναι και απόλυτα φυσιολογικό να περιμένουμε ότι θα πρέπει να κάνουμε και 2 δουλείες για επιτύχουμε αυτό που θέλαμε… σε αυτό το επίπεδο συνήθως δεν σκαφτόμαστε εάν συχνάζουμε να θέλουμε ακόμα αυτό που θέλαμε…



είναι πολύ αργά για αλλαγές…(κάπου διάβασα ότι ‘κάποια στιγμή το τυρί σου μουχλιάζει και πρέπει να είσαι διατεθειμένος, να κάνεις βόλτες μέσα στο λαβύρινθο για να επιβιώσεις βρίσκοντας καινούργιο τυρί, και επίσης ότι ‘ότι δεν εξελίσσεται πεθαίνει’) δεν θα το συνεχίσω έτσι, θα μπορούσε να γίνει πολύ ‘μαύρο’ το σενάριο… και είχαμε ξεκινήσει από τα όνειρα…
Υπάρχουν! αυτά μας κρατούν στη ζωή, αυτά μας δίνουν νόημα το πρωί όταν ξυπνάμε, και ταξιδεύουν το νου μας κάτι λίγα δευτέρα αφού κλείσουμε τα μάτια μας…
Όμως τι είναι αυτό που τα κρατάει σε αυτή την κατάσταση λήθης… γιατί αρκετοί από εμάς, όχι απλά αρνούνται να τα ακολουθούσουν, αλλά δεν τα βλέπουν καν…
Είναι η τηλεόραση? Είναι ο βομβαρδισμός της διαφήμισης? Είναι οι ψεύτικες ανάγκες μας? Είναι ο φόβος της αποτυχίας, η μήπως της επιτυχίας?

Επιχείρηση εξανθρωπισμού…

Πολύς καιρός χωρίς λεξούλες… πολύς καιρός μόνο με σκέψεις… κάνεις πολύ εσωτερικό διάλογο… “σου κάνει κακό” έλεγε ένας φίλος... Ναι μου κάνει αλλά αυτή είναι η άμυνα μου. Και σαν σωστός λύκος μέχρι να περάσει η απειλή, θα κάτσω αμπαρωμένος στην κρυψώνα μου, με τα δόντια μου σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού. Δε θα μ ενδιαφέρει η τροφή, ούτε να συναναστραφώ με άλλους λύκους η να ικανοποιήσω τα υπόλοιπα ένστικτα μου… ακόμα χειροτέρα εάν είμαι και λαβωμένος το μόνο που θα ενδιαφέρει είναι να γλύφω την πληγή μου για να υγιάνει… και όχι επειδή είμαι μίζερος απλά γουστάρω τη ζωη στο “βουνό”, μ αρέσει η περιπέτεια της επιβίωσης αλλά θέλω να το κάνω καλά. Θέλω να κοιτάζω τους άλλους λύκους και να μην φοβάμαι να εμπλακώ σε πιθανή “φασαρία” μαζί τους…γουστάρω να τρέχω στις χιονισμένες πλαγιές και να χαίρομαι την φύση μου στο έπακρο… οκ βρέθηκα σε μια κατάσταση που ήταν αδύνατο να αποφύγω, και ήμουν και λαβωμένος. Τα συναισθήματα δεν ήταν για να πάρουν μορφή λέξεων. Κάθε φορά που προσπαθούσα να το κάνω αυτό, τρόμαζα από αυτά που έγραφα, η απλά ένιωθα ότι επαναλαμβανόμουν μίζερα… έτσι έμεινα στην κρυψώνα γλύφοντας τα τραύματα…
Νομίζω όμως ότι, όλα αυτά έκαναν το κύκλο τους, και όσο ασχολούμαι άλλο με αυτά είναι για κακό… έτσι σηκώνω βίαια χειρόφρενο, για άλλους τραβώ αντίθετα τη μάτσα, και πάω για άλλη πορεία…με χρώματα και συγκινήσεις…

Περιμένοντας τον ναυτονόμο…

Κάθομαι και με χτυπάει ο ήλιος, μέσα στο τζιπάκι, και περιμένω τον ναυτονόμο. Με κουράζει που η καθημερινότητα μου έχει να κάνει τόσο πολύ με το Π. Ν. Νιώθω κολλημένος σε μια σειρά δρομολογίων, υπολογισμένα με μαθηματική ακρίβεια που το μονό που θα μπορούσε να τα αλλάξει είναι ο πόλεμος ή δικιά μου σωματική βλάβη. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, θα μπορούσε να ήταν σαφώς χειροτέρα και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό… Αλλάζω σκέψεις καθώς ο ναυτονόμος ακόμα να εμφανιστεί… το 2009 μου είχε εκπλήξεις, αλλαγές και όλα αυτά με βρήκαν σε πολύ δύσκολη περίοδο. Νιώθω τα ποδιά μου βαριά, και τις αποφάσεις μου μονόδρομο. Θα κάνω υπομονή όμως, ήμουν πολύ κοντά για τα καλυτέρα, και ξερώ ότι μπορώ να ξαναβρεθώ στην ιδία κατάσταση. Ο καιρός θα γυρίσει. Ο ναυτονομος δεν ορθέ ακόμα και εγώ θα βάλω τα ακουστικά μου, να ακούσω τις δικιές μου νότες, να τράβηξα τις δικιές μου διαδρομές.