Τώρα τι κάνουμε???

Είναι από εκείνες τις φορές που θα έπρεπε να τιθασεύω τα όνειρα μου, να τα βάλω να κάτσουν στο ίδιο θρανίο με την λογική. Να κάθονται δίπλα δίπλα σαν παιδικοί φίλοι. Μήπως όμως τ αστέρια μου δείχνουν άλλα σημάδια?? Μήπως πρέπει να αρπάξω την απόχη μου και κρατηθώ από τον επόμενο αστεροειδή που θα περάσει από κοντά μου και να ταξιδέψω όπου με παει αυτός.. μήπως ήρθε η ώρα να παραλογιστω και εγώ λίγο και να παλέψω με ότι όπλα έχω για να πραγματώσω τα όνειρα μου. Νομίζω ότι θα πετάξω κάθε σταγόνα λογικής και ωριμότητας από πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι θα έπρεπε να είναι από την αρχή Και εάν ο αέρας είναι ευνοϊκός θα περάσω απέναντι... Εάν όχι θα χρειαστεί να βρέξω τα φτερά μου... ούτε η πρώτη θα είναι ούτε η τελευταία.... άπλα τώρα θα το γουστάρω..

Ένα αεράκι.....

Ένα αεράκι, νιώθω σαν να πέρνα από μπροστά μου. Θα μπορούσε να είναι εκείνο το αεράκι της θάλασσας λίγο πριν σηκώσουμε τις αετούς για να απογειωθούμε. Θα μπορούσε να είναι και το αεράκι που έχει στο μπαλκόνι μου, όταν χαράματα θα βγω για να πιω τον καφέ μου. Θα μπορούσε να είναι και το αεράκι που έρχεται από την Αφρική να συνάντηση την νότια πλευρά της Κρήτης (το έζησα και αυτό).
Ο θόρυβος από το συρμό θα με αναγκάσει να ανοίξω τα μάτια μου και να δεχτώ ότι αυτό το αεράκι τελικά είναι τεχνητό. Είναι ο αέρας που δημιουργείται μέσα στις σήραγγες του μετρό καθώς τα σιδερένια σκουλήκια κινούνται με ταχύτητα.
Μήπως να κλείσω τα μάτια μου και να κάνω υπομονή?… Ίσως την επόμενη φορά που θα τα ανοίξω να είναι αυτό το αεράκι που ήθελα εγώ…