Το σαββατοκύριακο με βρήκε Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά….. Ο καιρός το Σάββατο δεν μας έκανε το κέφι, λίγος αέρας, όσο να σε τυραννήσει εάν θα σηκωθεί ο αετός η όχι….
Ένας άνθρωπος, γιο του άνεμου τον λέω εγώ, πέταξε Σάββατο βραδύ μια ιδέα για ένα νησάκι στην Μεθώνη… Θα έχει αέρα είπε εκεί, και θα είναι και τρελή περιπέτεια… ήθελε πολύ για να πάω…
Κατά τις 1 ήμασταν μέσα στον υγροβιότοπο.. πολύ σκουπίδι στο δρόμο, ντροπή…
Φτάνοντας τα αμάξια άδειασαν κα οι εξοπλισμοί για 6 άτομα φορτώθηκαν σε ένα βαρκάκι…
Τρόμαξα όταν το είδα, αλλά αφού βάζαν οι άλλοι τρελοί τους αετούς τους εκεί πάνω, το έβαλα και εγώ…
Το πρόγραμμα είχε περπατάμε μετά, πολύ περπάτημα, και περπάτημα μέσα σε λασπουριά…
Ένα μίγμα θαλασσινού νερού, χώματος και πολύ χαμηλής βλάστησης… κάπως έτσι ξεκινούσε η περιπέτεια αλλά άργησα να το καταλάβω…
Το περπάτημα τελείωσε στο σπιτάκι… Εκεί τέλειωνε και η στεριά. Και τα κανάλια ενώνονταν με την θαλασσά…
Εάν ξεχάσεις γιατί βρίσκεσαι εκεί, εάν ξεχάσεις και την ηλικία σου, και ότι γνωρίζεις για την κοινωνία που ζεις, θα μπορούσες να γίνεις ένα με την φύση, να αρχίσεις να παρατηρείς, την ζωή των πουλιών και των ψαριών.
Το βαρκάκι είχε γυρίσει άδειο για να πάρει επάνω 3 άτομα και τον οδηγό για να μας πάει στο νησάκι…
Σιγά σιγά διασχίζαμε τα ρηχά νερά, η προπέλα που και που έβρισκε κάτω… Δεν έβλεπα την ώρα να πάμε στο νησάκι να κάνω ένα καφεδάκι όσο ακόμα είχαμε κρύο νερό και να καπνίσω ένα τσιγάρο… ήθελα λίγο χρόνο να συμφιλιωθώ με τον περιβάλλοντα χώρο που βρισκόμουν… ποσά λίγα ξέρουμε εμείς τα παΐδια της πόλης… μερικές φόρες νιώθω πολύ φτωχός, νιώθω ότι μ έχει απορρόφησε το σύστημα και έχω μάθει τα κόλπα του για να επιζώ μ ένα δικό μου τρόπο, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά κομμάτια που δεν γνωρίζω για τη ζωή…
Φτάνοντας στο νησάκι, κατάλαβα ότι δεν ήταν και τόσο νησάκι τελικά… γύρω στο μισό στρώμα, άμμου, πιο ψιλά από την θάλασσα, που τα γλαροπούλια το χρησιμοποιούν για να εκκολάψουν τα αυγά τους…
Το νησάκι ήταν γεμάτο με σπασμένα αβγουλάκια, και κόκαλα από πεθαμένους γλάρους… Βρισκόμασταν στο φυσικό περιβάλλον τους… εκεί έβλεπαν για πρώτη και για τελευταία φορά το φως του ήλιου…. Και όσα αβγουλάκια δεν μεταμορφώνονταν σε γλαράκια, αποτελούσαν την πρώτη τροφή για τα νεογέννητα…
Όλες αυτές οι σκέψεις κράτησαν λίγα λεπτά, μετά ο ήχος από τις τρόμπες που φούσκωναν τους αετούς, μου θύμισε ότι αρχικά πήγα στο νησάκι για να κάνω κιτε…
Γρήγορα, γρήγορα, άνοιξα τον εξοπλισμό μου και στα επόμενα λεπτά βρισκόμουν δεμένος με τον αετό και τα πόδια μου πατούσαν θάλασσα…
Για καμία ώρα πάλευα να βρω που ήταν το ‘παράθυρο του αέρα’ και πως θα έπρεπε να στριβώ τον αετό μου, που να βάλω τα πόδια μου… τρελή κατάσταση, να κοπανιέμαι, πάνω στο νερό και στην άμμο χωρίς προηγούμενο….
Ένα παλικάρι που το κατείχε το θέμα, ήρθε διπλά μου και μου είπε 2-3 λόγια, που πατάς, πως στριβείς τον αετό που βγάζει δύναμη….βασικές αρχές… ένιωσα σα τον ιάνθων του βιβλίου, που ξεκινούσε τις πρώτες του πραγματικές πτήσεις… και ναι ανέβαινα στην σανιδά κανονικά… ήμουν ο Neo του Matrix που μόλις είχα αρχίσει να διαβάζω τον κώδικα… έπαιζα με τον αέρα και τα κύματα… και μόλις έκανα κάτι λάθος βρισκόμουν στο αέρα και η προσγείωση κατέληγε με πόνο είτε ήταν πάνω στα κύματα είτε στο νησάκι… το αστείο ήταν ότι κάθε φορά που έπεφτα και ένιωθα πόνο, μάθαινα και τι δεν έπρεπε να κάνω, τι λάθος έκανα, όποτε ξανά ανέβαινα στην σανιδά με περισσότερο κουράγιο από ότι πριν… και ξανά…
Μετά το 2ορω, ανέβαινα πάνω στα κύματα και προσπαθούσα να πάω κόντρα, όρτσα το λένε επιστημονικά, εγώ ήθελα να πάω κόντρα… και έγινε μια δυο φόρες, δεν ξέρω πως αλλά έγινε… και είμαι σίγουρος ότι θα ξαναγίνει και θα ξέρω πως….
Η ώρα πέρασε απίστευτα γρήγορα, και εγώ ήμουν σαν να με είχε δείρει ολόκληρη συμμορία από φανατικούς παοκτσήδες…
Οι άλλοι συν’άδελφοι’ έκαναν τα τρέλα τους με άλματα και τρέλες ταχύτητες πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, εγώ ούτε να φανταστώ κάτι τέτοιο, αλλά δεν είχε και σημασία, εκπλήρωσα και με το παραπάνω αυτό που ήθελα να μάθω για την ώρα…
Παιδιά αρχίζει και νυχτώνει πρέπει να γυρίσουμε πίσω… γρήγορα γρήγορα οι αετοί ξεφούσκωμα και μέσα στις τσάντες… Το βαρκάκι έφυγε μια φορά φορτωμένο, και περιμέναμε να γυρίσει άδειο… εκείνα τα 20 λεπτά ήταν ατέλειωτα… Είχε βγάλει και μια δροσιά, και περνούσαν οι εικόνες της ημέρας μπροστά από τα μάτια μου, ξανά και ξανά…Ένα τσιγάρο έκαιγε και ο καπνός δεν φαινόταν, τον έπαιρνε ο αέρας, έτσι όπως έπαιρνε πριν λίγο τους αετούς μας….
Το βαρκάκι ήρθε και είχε αρχίσει να νυχτώνει για τα καλά… από απέναντι μας περίμεναν 2 αμάξια με τα φωτά τους ανάμενα για να βλέπουμε που πάμε…
Τα πράγματα βγήκαν γρήγορα από το βαρκάκι και αλλάζαμε μέσα στα αμάξια για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής….
80 χιλιόμετρα στο κοντέρ, κολλημένα… Όλα κινούνταν τόσο αργά, μονό οι σκέψεις και τα συναισθήματα δούλευαν στα κόκκινα…
Έτσι για πλακά 7 άτομα που μεταξύ μας δεν γνωριζόμασταν όλοι, καταλήξαμε και πετάμε μαζί τους αετούς, να φορτώνουμε και να ξεφορτώνουμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον όσο μπορούσαμε…
Μπράβο Γιώργο και γάμο τις ιδέες ήταν το νησάκι…είμαι σίγουρος ότι θα κάνω πολύ καλύτερο κιτε στο μέλλον, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα νιώσω το ίδιο δυνατά συναισθήματα…
