Κάθομαι και με χτυπάει ο ήλιος, μέσα στο τζιπάκι, και περιμένω τον ναυτονόμο. Με κουράζει που η καθημερινότητα μου έχει να κάνει τόσο πολύ με το Π. Ν. Νιώθω κολλημένος σε μια σειρά δρομολογίων, υπολογισμένα με μαθηματική ακρίβεια που το μονό που θα μπορούσε να τα αλλάξει είναι ο πόλεμος ή δικιά μου σωματική βλάβη. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, θα μπορούσε να ήταν σαφώς χειροτέρα και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό… Αλλάζω σκέψεις καθώς ο ναυτονόμος ακόμα να εμφανιστεί… το 2009 μου είχε εκπλήξεις, αλλαγές και όλα αυτά με βρήκαν σε πολύ δύσκολη περίοδο. Νιώθω τα ποδιά μου βαριά, και τις αποφάσεις μου μονόδρομο. Θα κάνω υπομονή όμως, ήμουν πολύ κοντά για τα καλυτέρα, και ξερώ ότι μπορώ να ξαναβρεθώ στην ιδία κατάσταση. Ο καιρός θα γυρίσει. Ο ναυτονομος δεν ορθέ ακόμα και εγώ θα βάλω τα ακουστικά μου, να ακούσω τις δικιές μου νότες, να τράβηξα τις δικιές μου διαδρομές.
