2008 στο τέλος του.. .

Πέρασε ο καιρός με ταξίδια και μιζέρια στην πρωτεύουσα. Η πατρίδα ήθελε το τελευταίο τετράμηνο του 2008 να είναι επεισοδιακό. Έτσι και έγινε. Από μια άλλη οπτική γωνιά ένας άνθρωπος που τα έβλεπε από μια άλλη οπτική καμπύλη και με γνωρίζει από μια άλλη οπτική γωνιά μου είπε ότι «η ψυχή την εξαιρετική ικανότητα να ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην μνήμη και στην ανάμνηση, στο χθες και στο σήμερα και σε μια υποψία από το αύριο. Όλα αυτά βολτάρουν στα σοκάκια της πιασμένα χέρι-χέρι αφήνοντας μια γεύση τρυφερότητας, σα να μπαίνει ένα χάδι στην θέση του».


Μου ήταν δύσκολο να το αντιληφθώ εκείνη την περίοδο, ζούσα σε ένα άλλο κόσμο πολύ ξένο από αυτό που είχα μάθει. Τώρα που η ζαριά έκατσε αλλιώς, με παίρνει να γείρω την καρεκλά λίγο πιο πίσω, να βάλω τέρμα την μουσική που ταξιδεύει τα μυαλά μου και να πάρω μια βαθιά αναπνοή, χαλαρώνοντας καθώς εκπνέω..




Τελικά το έχει αυτό το χαρακτηριστικό η ψυχή, και το βλέπω τώρα, που με παίρνει να κοιτάξω λίγο παραπάνω το Στέλιο στο καθρέφτη και να ακούσω τι θέλει. Έχω ήδη αρχίσει να παίρνω μονοπάτια που δεν έπαιρνα, να γυρίζω σε διαδρομές που δεν γύριζα. Και το διασκεδάζω αυτό είναι το ωραίο. Το διασκεδάζω και το σκηνικό με το χθες καθώς ονειρεύομαι το αύριο....