Κουράστηκα….

Πέρασες και μου έριξε μια μάτια. Και εγώ σου την αντάλλαξα, και άφησα τα χείλια μου να γελάσουν λίγο… και συνέχισες να με κοιτάς. Και εγώ άρχισα να ονειρεύομαι. Και είχα πει ότι δεν θα ονειρευτώ ξανά τόσο εύκολα… Είχα ορίσει τους στόχους μου. Είχα ορίσει την πορεία μου. Μετά μου έριξες και ακόμα μια μάτια… και εγώ ξανά ονειρεύτηκα…

Αλλά μήπως είμαι πάλι σε λάθος δρόμο? Είναι αυτό που ψάχνω? Είναι αυτό που κυνηγώ πραγματικά? Η μήπως είμαι ξανά με το σμήνος? Τι τροφή χρειάζομαι?
Ξέρω τι τροφή χρειάζομαι για να ζήσω, και δεν είναι αυτή που κυνηγώ τώρα.. Αλλάζω πορεία, βάζω ακουστικά, και κλείνω τα μάτια μου… Και δεν είναι απομόνωση. Είναι επιλογή, είναι τρόπος ζωής. Δεν συμβιβάζομαι με κάτι κατώτερο από αυτό που πραγματικά ξέρω ότι χρειάζομαι. Όσο γλυκιά και ας είναι τώρα η ζεύσει στο στόμα μου. Η πραγματική τροφή όταν θα έρθει θα το καταλάβω. Θα είναι εκείνη που θα με κάνει να αλλάξω το συμπάν.

Μέχρι τότε τον ξέρω το δρόμο μου…