Σκοτώνοντας ένα όνειρο…

Ένα από τα καλά-κακά που έχουμε σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θηλαστικά είναι τα όνειρα. Αφού πια η επιστήμη μας διαβεβαιώνει για το γεγονός ότι ομάδες άλλων θηλαστικών είναι σε θέση και αναπτύσσουν την συναισθηματική νοημοσύνη με το ίδιο τρόπο όπως ο άνθρωπος. Τι γίνεται όμως με τα όνειρα.? Και όταν λέμε όνειρα, αναφερόμαστε στους στόχους, στις κρυφές η φανερές επιθυμίες που έχουμε., και όχι στις ασυνείδητες σκέψεις που κάνουμε κατά την διάρκεια του ύπνου μας…
Ζούμε σ ένα κόσμο που από μικρούς μας εκτρέφει για να γίνουμε κάτι. Το τι θα γίνουμε δεν έχει σημασία, για κάποιους αλλά πράγματα είναι σημαντικά και για άλλους αλλά. Ένα είναι σίγουρο, κάπου βαθιά στο παρελθόν μας, εάν προσπαθήσουμε, θα θυμηθούμε γονείς, δάσκαλους, συγγενείς, γνωστούς, να λεν, αυτό το παιδί είναι καλό για αυτό… αυτό το παιδί θα γίνει γιατρός’… αυτά είναι τα πρώτα πλαίσια που χωρίς να το καταλαβαίνουμε μπαίνουμε από τα παιδικά μας χρόνια… μεγαλώνοντας βλέπουμε όλο και περισσότερο τις δυσκολίες της ζωής. Μας μαθαίνουν ότι πρέπει να πηγαίνουμε σχολειό αλλά και φροντιστήριο ταυτόχρονα για να επιτύχουμε αυτό που θέλουμε, η αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε τουλάχιστον…
Κάπως έτσι μας είναι και απόλυτα φυσιολογικό να περιμένουμε ότι θα πρέπει να κάνουμε και 2 δουλείες για επιτύχουμε αυτό που θέλαμε… σε αυτό το επίπεδο συνήθως δεν σκαφτόμαστε εάν συχνάζουμε να θέλουμε ακόμα αυτό που θέλαμε…



είναι πολύ αργά για αλλαγές…(κάπου διάβασα ότι ‘κάποια στιγμή το τυρί σου μουχλιάζει και πρέπει να είσαι διατεθειμένος, να κάνεις βόλτες μέσα στο λαβύρινθο για να επιβιώσεις βρίσκοντας καινούργιο τυρί, και επίσης ότι ‘ότι δεν εξελίσσεται πεθαίνει’) δεν θα το συνεχίσω έτσι, θα μπορούσε να γίνει πολύ ‘μαύρο’ το σενάριο… και είχαμε ξεκινήσει από τα όνειρα…
Υπάρχουν! αυτά μας κρατούν στη ζωή, αυτά μας δίνουν νόημα το πρωί όταν ξυπνάμε, και ταξιδεύουν το νου μας κάτι λίγα δευτέρα αφού κλείσουμε τα μάτια μας…
Όμως τι είναι αυτό που τα κρατάει σε αυτή την κατάσταση λήθης… γιατί αρκετοί από εμάς, όχι απλά αρνούνται να τα ακολουθούσουν, αλλά δεν τα βλέπουν καν…
Είναι η τηλεόραση? Είναι ο βομβαρδισμός της διαφήμισης? Είναι οι ψεύτικες ανάγκες μας? Είναι ο φόβος της αποτυχίας, η μήπως της επιτυχίας?