Επιχείρηση εξανθρωπισμού…

Πολύς καιρός χωρίς λεξούλες… πολύς καιρός μόνο με σκέψεις… κάνεις πολύ εσωτερικό διάλογο… “σου κάνει κακό” έλεγε ένας φίλος... Ναι μου κάνει αλλά αυτή είναι η άμυνα μου. Και σαν σωστός λύκος μέχρι να περάσει η απειλή, θα κάτσω αμπαρωμένος στην κρυψώνα μου, με τα δόντια μου σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού. Δε θα μ ενδιαφέρει η τροφή, ούτε να συναναστραφώ με άλλους λύκους η να ικανοποιήσω τα υπόλοιπα ένστικτα μου… ακόμα χειροτέρα εάν είμαι και λαβωμένος το μόνο που θα ενδιαφέρει είναι να γλύφω την πληγή μου για να υγιάνει… και όχι επειδή είμαι μίζερος απλά γουστάρω τη ζωη στο “βουνό”, μ αρέσει η περιπέτεια της επιβίωσης αλλά θέλω να το κάνω καλά. Θέλω να κοιτάζω τους άλλους λύκους και να μην φοβάμαι να εμπλακώ σε πιθανή “φασαρία” μαζί τους…γουστάρω να τρέχω στις χιονισμένες πλαγιές και να χαίρομαι την φύση μου στο έπακρο… οκ βρέθηκα σε μια κατάσταση που ήταν αδύνατο να αποφύγω, και ήμουν και λαβωμένος. Τα συναισθήματα δεν ήταν για να πάρουν μορφή λέξεων. Κάθε φορά που προσπαθούσα να το κάνω αυτό, τρόμαζα από αυτά που έγραφα, η απλά ένιωθα ότι επαναλαμβανόμουν μίζερα… έτσι έμεινα στην κρυψώνα γλύφοντας τα τραύματα…
Νομίζω όμως ότι, όλα αυτά έκαναν το κύκλο τους, και όσο ασχολούμαι άλλο με αυτά είναι για κακό… έτσι σηκώνω βίαια χειρόφρενο, για άλλους τραβώ αντίθετα τη μάτσα, και πάω για άλλη πορεία…με χρώματα και συγκινήσεις…